“พี่คิน” “คุณพราว” พราวรดาและภาคินพูดขึ้นพร้อมกัน “คุณพราวพูดก่อนเลยครับ” ภาคินใหเกียรติพราวรดาพูดก่อน “ทำไมพี่คินเสียมารยาทกับเพื่อนพราวแบบนั้นล่ะคะ” พราวรดาพูดด้วยน้ำเสียงเคืองๆ “พี่ปล่าวนะ ก็แค่เห็นว่ามันค่ำแล้วไม่อยากให้กลับเอง” “พราวโตแล้วนะคะ พราวดูแลตัวเองได้ แล้วพี่คินล่ะคะมีอะไรจะคุยกับพราว” พราวรดาอยากรู้ “ไอ้หมอนั่นมันจะมาจีบคุณพราวใช่มั้ย” “ถ้าจีบแล้วจะทำไมคะ” พราวรดาลอยหน้าลอยตาตอบ “พี่ว่าคุณพราวอย่างพึ่งมีแฟนเลยคุณพราวยังเด็กเกินไปพี่เป็นห่วง” ภาคินหาเหตุผลมาอธิบาย “พี่คินเป็นห่วงพราวหรอคะ ฟอด” พราวรดากอดแขนภาคินแล้วหอมแก้มเขาไปแรงๆหนึ่งทีที “คุณพราว ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ย” ภาคินพูดด้วยความตกใจหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงเหมือนเด็กวัยรุ่นกำลังมีความรัก ไม่รู้ว่าทำไมพราวรดาถึงทำตัวสนิทสนมกับเขาขึ้นมาอีก “ทำไมจะทำไม่ได้คะ ก็พราวน่ะคิดถึงพี่คินม๊ากกมาก” พราวรดาออดอ้อนอย่างน่ารัก “แต่ว่ามันไม่เหมาะสม” ภาคินพูดเสียงเข้ม “ถ้าพราวไปทำกับคนอื่นได้ใช่มั้ยคะ” “ไม่ได้ กับใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น” “หวงก็บอกว่าหวงสิคะ” พราวรดาซบตรงแขนใหญ่ “พี่แค่เป็นห่วง แล้วอีกอย่างคุณพราวก็เป็นผู้หญิงด้วย” คนปากแข็งแก้ตัว