สิบกว่าปี ที่ผมดำรงตัวเองอย่างเงียบเหงา เขียนหนังสืออย่างบ้าคลั่งเหมือนกับว่ามีตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ ผมไม่ค่อยทำอะไรอื่น นอกเสียจากการเขียนหนังสือเป็นหลักใหญ่ สิบกว่าปี ผมผ่านชีวิตด้วยการเขียนหนังสือกับความฝันว่าตัวเองจะเป็นนักเขียนมาได้อย่างไรกันนะ? ไม่มีเรื่องสั้นหรือผลงานการพิมพ์สักเรื่องเดียว เพื่อน ๆ ที่เคยคิดฝันอย่างผมต่างละทิ้งความฝันอันเดียวกับผมไปเสียหมด ปล่อยให้ผมเคว้งคว้างเหมือนกับคนหลงเข้าไปในป่าวรรณกรรม เพื่อจะหาหนทางออกให้เจอ ด้วยความอดอยากยากแค้น และการถูกมองว่าเป็นดังคนบ้าคนหนึ่ง สิบกว่าปี ผ่านพ้นไป ผมโผล่ขึ้นมาจากโลกแห่งความฝัน เพื่อจะพยายามทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงเป็นจังมากขึ้น ความเป็นนักเขียนนั้นมันแลกมาด้วยความเจ็บปวด และในการเป็นมันก็เจ็บปวดเหมือนกัน. ผมทราบแต่เพียงว่า มีใคร ๆ หลายคนไม่ได้ดำเนินชีวิตเหมือนอย่างผม เพราะ "พวกคุณไม่ใช่นักเขียน"