“คุณไม่จำเป็นต้องทวงบุญคุณหรอก ที่พวกเราอยู่นานขนาดนี้ ก็เพราะสำนึกบุญคุณท่าน แต่ ไม่ต้องห่วงนะ เพราะพวกเรากำลังตั้งใจว่า คงได้เวลาที่จะต้องกราบลา ไปหาที่อยู่ใหม่เองแล้ว “ ใบหน้างดงาม มีเค้าร้ายกาจเมื่อกี้ เปลี่ยนไปทันที พราวฟ้าสั่นหน้า “เธอจะไปไม่ได้นะ วิน..ฉันไม่ยอมให้เธอไป “ เขาขมวดคิ้ว ทั้งๆที่หัวใจอ่อนยวบ..แต่พอหล่อนเกรื้ยว ความอ่อนไหวเมื่อกี้ก็เปลี่ยนไป “นังนุ่นมันสาระแนออเซาะเธอละสิ คนชั้นต่ำแบบนั้น เธอจะเอามันเป็นเมียลงเรอะ ?” เหมือนหล่อนสาดน้ำมันใส่อารมณ์เหมือนไฟคุกรุ่น ชายหนุ่มขมึงตาใส่ พูดเสียงลอดไรฟันไป “ออกไป ! ไปให้พ้น ผู้ดีอย่างคุณต่างหาก ที่ผม.ไม่ เอา !“ ใบหน้างดงาม อึ้งตะลึง ก่อนปราดเข้ามา ระดมสองมือทุบเขาพัลวัล ยั่วยุอารมณ์กึ่งชัง กึ่ง.หวนหา ชายหนุ่มตะปบข้อมือหล่อน ริมฝีปากระเรื่อที่พ่นแต่วาจาร้ายกาจ เผยอเหมือนเตรียมสาดคำพูดร้ายกาจออกมาอีก เชาบีบข้อมือหล่อนอีกที ก่อนรัดร่างหล่อนมาปะทะอก แล้วก็ทำสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกล้าทำ กับผู้หญิงคนนี้ พราวฟ้าเบิกตาโพลง เมื่อเขากระชากแขนเธอ ดึงเข้าหา พลางแนบปากมาบดเบียดริมฝีปากเธออย่างดุดัน สัมผัสรุนแรงราวส่งกระแสไฟมาช๊อตเธอทั้งร่าง จวบจนเขาเป็นฝ่ายผละห่าง พูดเสียงต่ำในลำคอ หญิงสาวถึงกับเข่าอ่อน “ออกไปเถอะ ..ผม ขอโทษ..”