“ไม่! เล็กไม่ทำ คุณปัญญ์ปล่อยเล็กนะคะคนบ้า คนลามก” “ลามกที่ไหนกัน นี่มันเรื่องธรรมชาติ อีกอย่างเธอมาที่นี่เพื่อทำเรื่องลามกกับฉันอยู่แล้วไม่ใช่รึไง เอาหน่อยน่า! แค่ลูบๆ ชักขึ้นชักลงแค่นี้เอง ไม่ยากหรอกเดี๋ยวฉันสอนให้” คนอะไรปากมอม นี่เขากล้าพูดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ออกมาทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มได้ยังไงกัน หญิงสาวคิดภายในใจก่อนจะเริ่มต้นส่งเสียงร้องโวยวายไม่ยอมทำอะไรไปทั้งนั้น อย่างน้อยๆ มันก็ต้องไม่ใช่วันนี้! “ปล่อยเล็กเดี๋ยวนี้นะคะคุณปัญญ์ ไม่อย่างนั้นเล็กจะฟ้องคุณแม่!” คำขู่นั้นไม่เพียงแต่ทำให้อีกคนรำคาญเขายังหัวเราะเยาะกันเสียงใส ราวกับคำพูดเมื่อสักครู่ของเธอเป็นแค่เรื่องตลกก็ไม่ผิด “เอาสิ! ฟ้องเลย แม่ฉันคงดีใจจนเนื้อเต้นถ้ารู้ว่าฉันเต็มใจจะยัดเหยียดความเป็นผัวให้ลูกสาวสุดที่รักของท่านถึงขนาดนี้ อย่าลืมสิว่าท่านอยากให้เราสองคนร่วมหอลงโลงกันแค่ไหน เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอีกแล้วพิมพ์พิมล ช่วยฉันเดี๋ยวนี้!!” ครั้งนี้รังสิมันต์ไม่ได้พูดเปล่าให้เสียเวลาอีก เขาอาศัยจังหวะที่หญิงสาวเผลออุ้มเธอขึ้นก่อนจะเดินไปยังเตียงนอนกว้างพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของผู้ชนะ “ว่าไง! จะช่วยฉันหรือว่าให้ฉันช่วยเธอดี” คำถามที่มาพร้อมใบหน้าคมคายที่ค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ ทำเอาหญิงสาวร้องไม่ออก เธอไม่เคยคิดเลยว่าเวลาจะเปลี่ยนรังสิมันต์ยอมเย็นชาให้กลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ร้อยหื่นไปได้ถึงขนาดนี้ นี่เขาจะบังคับให้เธอทำเรื่องบ้าๆ นั่นให้กับตัวเองจริงๆ ใช่ไหม ให้ตายสิ! แล้วนี่เธอจะเอายังไงต่อไปดี จะทำให้เขาหรือว่าควรวิ่งหนีออกไปดี “เล็กขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ เล็กไม่เคยทำ” รังสิมันต์ยิ้มเยาะเย้ยให้คนช่างต่อรอง ก่อนจะกระซิบตอบไปด้วยน้ำเสียงที่สั่น “คนเราย่อมต้องมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้น ยิ่งไม่เคยก็ต้องยิ่งฝึกให้ชินมือ เพราะอีกหน่อยเธอคงต้องทำให้ฉันบ่อยๆ ไม่ยากหรอก เธอแค่สัมผัสมัน รักมัน หรือถ้าอยากตั้งชื่อให้มันด้วยก็ยังได้” “ไม่! เล็กไม่ทำ…อื้อ!” สิ้นคำปฏิเสธเรียวปากสวยก็ถูกครอบครองอย่างรุนแรงจากคนเถื่อนที่กำลังนั่งคร่อมร่างของเธออยู่ รังสิมันต์