“พี่ชื่ออะไรเหรอคะ” เสียงใส่ของเด็กผู้หญิงดังมาจากรั้วหน้าบ้านเขา ลักษณัย กำลังนั่งใช้สมาธิในการอ่านหนังสืออยู่ก็ต้องขมวดคิ้วหยุดอ่าน เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนแต่เปลี่ยนกระโปรงเป็นกางเกงขาสั้นยืน คร่อมจักรยานในมือมีถุงพลาสติกใสในนั้นมีไอติมหลายแท่งมองมาทางเขา ลักษณัยไม่ตอบเขาก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไม่สนใจ “พายชื่อ พระพายนะคะ อยู่บ้านตรงข้ามนี่” “…” “พี่ กินไอติมไหม พายซื้อมาเยอะเลย” “…” “พี่อ่านหนังสืออะไรเหรอคะ” “…” “พี่…” “เงียบได้ไหม ฉันต้องการสมาธิอ่านหนังสือ” ลักษณัยเงยหน้ามองเด็กสาวด้วยตาคมดุ ไม่พอใจที่ถูกรบกวน “เอ่อ…ค่ะ” พระพายเงียบลงแต่ยังไม่ไปไหน เธอยังยืนคร่อมจักรยานคันโปรดมองเขาและกินไอติมไปด้วย ลักษณัยขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง “ไม่ได้ยินที่พูดเหรอ ว่าฉันต้องการสมาธิ” “พายก็ไม่ได้ส่งเสียงนี่คะ” พระพายเอียงคอมองเขาสงสัย เธอไม่ได้พูดอะไรเลยหลังจากที่เขาบอกให้เงียบ “จะกวนฉันเหรอ” “พายเปล่าซะหน่อย” “ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมายืนจ้อง อยากอยู่คนเดียวที่นี่จะไปได้หรือยัง” “พี่ไล่พายเหรอ” พระพายชี้เข้าที่หน้าตน “ใช่!”