“นี่อะไร?” หมอวริญาเงยหน้าขึ้นจากเวชระเบียนของผู้ป่วยด้วยสีหน้าสงสัย เหลือบมองกระดาษในมือหมอภัทรแว่บหนึ่งก่อนจะตอบ “เช็คไงคะผู้อำนวยการ ที่ดิฉันขับรถชนป้ายทะเบียนคุณพัง นี่คุณก็เอาไปขึ้นเงินแล้วก็รบกวนไปแจ้งที่ขนส่งว่าต้องการเปลี่ยนป้ายทะเบียนใหม่ เงินมากขนาดนี้ผู้อำนวยการเอาไปประมูลป้ายเลขสวยได้เลยนา” “ถนัดแต่เอาเงินแก้ปัญหามากล่ะซี คนอย่างคุณน่ะ” “โอ้ย โอ๊ย... อย่าเอาอคติมาเหมารวมคนอื่นสิ” หล่อนยักไหล่ ยิ้มให้กับคนไข้ที่ลุกขึ้นและเดินไปห้องยาแล้วหันมาเท้าสะเอว “นี่คือการแก้ปัญหาที่ต้นเหตุเลยนา ฉันทำของผู้อำนวยการพัง ฉันก็ซื้อใช้คืน แต่ว่าฉันซื้อป้ายใหม่มาให้ผู้อำนวยการตรงๆ เลยไม่ได้ ก็เลยให้เป็นเช็คไปแทนแล้วกัน วันไหนที่ผู้อำนวยการจะไปขนส่ง เดี๋ยวฉันจะอยู่เวรให้แทน ดีไหม?”