น้ำตกไม่ใช่สิ่งมุ่งหวังของสองหนุ่มสาวไปแล้ว ร่างเปลือยฉกรรจ์พลิกลงจากร่างเปลือยงดงาม ไปนอนเคียงกันดูฟ้า ดูนก สองมือกุมกันแน่น “เราคงเหมือนอาดัมกับอีฟ ในยุคที่เรายังนุ่งใบไม้อยู่ใช่ไหม ปาน ?” แทนคำตอบ เด็กสาวพลิกร่างไปกอดเขาแน่น ซบใบหน้าไว้ที่ซอกคอเขา ราวกับต้องการฝากชีวิต จิตใจ ไว้กับเขาตราบช่วนิรันดร์ “เปรี้ยง ! “ เสียงหนึ่งแหวกอากาศขึ้น ร่างเปล่าเปลือยสองร่างผละจากกันอย่างตกใจสุดขีด ตะวันเป็นฝ่ายเด้งตัวขึ้นเอาตัวเองบังฝ่ายหญิง ปานรพีร้องไห้โฮ เมื่อเห็นร่างในชุดคุ้นตา ยืนจังก้าจนโขดหินสูง กำลังเล็งปืนตรงมา ตะวันเป็นฝ่ายยืนจังก้า กางแขน ตะโกนไป “ยิงผมฮะ ลุง! อย่ายิงปาน ผมผิดคนเดียว “ มีเสียงลูกปืนแหวกอากาศมาอีก เฉียดหัวจนตะวันเสียววูบ ปานรพีพยายามตะเกียกตะกายไปที่ฝั่ง ปากก็บอกระล่ำระลัก “คุณบีม ขึ้นมานุ่งผ้า แล้วหนีกันเถอะค่ะ “ ร่างที่ยืนจังก้าบนโขดหินสูงหายไปจากตรงนั้นแล้ว ตะวันลนลานปีนขึ้นฝั่ง ไปสวมเสื้อผ้ารีบๆ ปากก็สั่งคนรักกระหืดกระหอบ