ยียวนรัก โดย...บัวริน อารัมภบท ศรายุหัวเราะหึๆ... “อย่ายั่วผมดีกว่า” “แก...ไอ้หน้าหมา ไอ้คนทุเรศ เก่งจริงก็สู้กันตัวต่อตัวซิวะ...แก้มัดฉันเดี๋ยวนี้นะ...ฉันจะฆ่าแก” “เก่งจริงก็ฆ่าให้ได้ซิคุณ” “แกมัดฉันแบบนี้ฉันจะฆ่าแกได้ยังไง” “เก่งจริงก็ต้องทำได้ซิ” “ไอ้บ้า...ไอ้ประสาท ปล่อยฉันนะโว้ย เอาฉันมามัดไว้ทำไม”หล่อนร้องออกมาอย่าโมโหสุดขีด ศรายุมองมาอย่างใจเย็น “อยู่เฉยๆเถอะคุณ ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า” “ก็ปล่อยซิโว้ย” “พูดไม่น่ารักเลย” “ไม่ได้ให้แกมารักนี่” “แล้วถ้าผมอยากรักล่ะ”เขายิ้มยั่ว หล่อนมองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “ไอ้บ้า...ขอให้แกติดคุก...ไอ้โรคจิต ไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้มาจับชาวบ้านเขามัดเอาไว้แบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้แก...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาไม่คิดจะแก้มัดหล่อนแม้แต่น้อย มัสรินดิ้นรน ขณะที่มือทั้งสองถูกผูกโยงไว้กับหัวเตียง ขาสองข้างก็ถูกมัดเอาไว้ รู้สึกตัวเหมือนผีเสื้อที่ถูกตรึงเอาไว้ด้วยหมุดไม่มีผิด หล่อนยิ่งดิ้นก็ยิ่งแน่น เจ็บใจนัก ที่ไม่สามารถดิ้นหลุดได้ “ปล่อยฉันนะ...คนสารเลว!” “ร้องให้คอแตกผมก็ไม่ปล่อยหรอก” “ฉันไปทำอะไรให้แก” แทนที่เขาจะตอบ เขากลับถอนใจเฮือก “นอนหลับซะเถอะคุณ...พรุ่งนี้ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ” รักด้วยใจ บัวริน