“สัญญานะว่าจะรออา” วีวิทกอดร่างบางไว้แน่น แนบอก เมื่อเขาจำต้องทำในสิ่งที่ทำให้คนในอ้อมกอดต้องเสียใจ และเขาไม่ต้องการเสียเธอไปเช่นกัน จึงต้องขอคำมั่นสัญญาจากเธอ “ฮือๆ ค่ะอาวิท” และคำตอบปนสะอื้นทำเอาหัวใจแกร่งเจ็บปวดยิ่งนัก ไม่คิดว่า การได้รักเธออย่างหมดใจ จะกลายเป็นทำร้ายเธออย่างเจ็บปวดเช่นกัน แต่จะทำไงได้ เมื่อเขาจำเป็นต้องแต่งงาน เพื่อธุรกิจและตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณ แต่สัญญาหัวใจที่เขาได้ขอเธอไว้ เมื่อถึงเวลาเขาจะมาทวงคืน!! ********** ตรงกันข้ามกับวีวิท ที่นั่งหน้าเครียด ไม่มีความสุขเหมือนคู่ของวรินทรเลยสักนิด จากที่คิดว่า จะกลับมาบ้านมานอนที่นี่ แต่พอมาถึงจริงๆ เขากลับไม่กล้าขับรถเข้ามาในบ้าน ขับเลยแล้วเอารถแอบไปจอดอยู่ข้างๆ รั้วในมุมมืด นั่งคิดหน้าเครียดอยู่ในรถอย่างสับสน “เอาไงดีเนี่ย” เขางึมงำถามตัวเอง หันมองลอดรั้วอัลลอยน์เข้าไปในบ้าน ที่ญาติๆ เริ่มทะยอยกลับกันจนเกือบหมดแล้ว “นั่นหนูปรีนี่” แล้วคนที่เขาอยากเห็น โผล่ออกมายืนที่มุกบันไดพร้อมกับบิดามารดา และหนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าวคนนั้น “หมอนี่ไม่นอนที่นี่เหรอ” เขาอดสงสัยไม่ได้ ตามองกิริยาของหญิงสาวที่พาเพื่อนชายมาด้วย เห็นเธอหัวเราะชอบใจกับคำพูดของเพื่อนชายไม่รู้ว่าเย้าให้เธอขำ หรือเย้าบิดามารดาของหญิงสาวกันแน่ เมื่อทุกคนหัวเราะไปด้วย “นั่นหนูปรีจะออกไปข้างนอกกับเจ้าหมอนั่นเหรอ” ปากหยักหนารำพึงออกมา สายตาคมจับจ้องหญิงสาวที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เป็นเสื้อยืดพอดีตัว กางเกงยีนส์และเป้ใบเก่งที่เธอชอบ ออกมาที่รถ เขาเห็นคนใช้ลากกระเป๋าใบใหญ่มาใส่ท้ายรถ คงไม่ต้องบอกว่าเป็นของใคร เมื่อเจ้าของกระเป๋าเดินตามหญิงสาวไปขึ้นรถที่เธอขับเองออกไปจากบ้าน แล้วปรีชาและญาดาหมุนตัวกลับเข้าบ้านไป “จะไปไหนของเขาเนี่ย ดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้” ปากหยักหนารำพึง มือยื่นไปจับกุญแจรถหมุนสตาร์ทแล้วใส่เกียร์ ขับตามรถเก๋งคันเก่งของญาดาที่ขับผ่านเขาออกไปทางถนนใหญ่ “นี่คงไม่ไปนอนกับเจ้าฝรั่งนั่นที่โรงแรมหรอกนะ” เขายังไม่เลิกสงสัย รีบขับตามไปทันที ก่อนจะทันที่สี่แยกไฟแดง เห็นเธอเลี้ยวไปตามถนนใหญ่ที่มุ่งสู่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งไม่ใกล้จากบ้านพักในย่านธุรกิจ ปรีชญาจอดรถหน้าโรงแรม แล้วรับบัตรจากพนักงานที่นำรถไปเก็บให้ หันมองพนักงานนำกระเป๋าของแจ๊คออกจากท้ายรถพากันเข้าไปในโรงแรมหรู คนขับตามมารีบเลี้ยวหาที่จอด โชคดีมีที่จอดรถหน้าโรงแรมว่างพอใจ ทำให้เขาตัดสินใจหักพวงมาลัยรถเข้าไปจอด ก่อนจะรีบดับเครื่อง เปิดประตูตามหญิงสาวเข้าไปทันที “หนูปรี” ปรีชญาชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอ พอหันมองต้องสะดุ้งกับเจ้าของเสียง “อาวิท” แจ๊คกำลังกรอกแบบฟอร์มการเข้าพักโรงแรมเสร็จพอดีหันมอง “ไฮ อาวิท” แจ๊คทักทาย น้ำเสียงบอกชัดว่า รู้จักวีวิทมาก่อนแน่นอน ทำไมจะไม่รู้ล่ะ เมื่อเขาได้เจอวีวิทที่อเมริกามาก่อน “ไงแจ๊ค พักที่นี่เหรอ” วีวิททักตอบแจ๊ค แต่สายตาไม่ได้มองที่แจ๊ค กลับมองร่างสูงระหงษ์ข้างๆ แจ๊คแทน จนเธอรู้สึกอึดอัดไปหมด “ได้กุญแจห้องหรือยัง” เธอกลบเกลื่อนอาการของตัวเองด้วยการหันไปถามเพื่อนชาย “อืม ได้แล้ว นี่ไง” แจ๊คโชว์คีย์การ์ดที่พนักงานส่งให้ ยืนฟังพนักงานที่บอกเขาว่า จะมีพนักงานพาไปส่งที่ห้องพักพร้อมกระเป๋าเดินทางของเขา “งั้นขึ้นไปบนห้องกันดีกว่า” “ไม่ต้องหรอก ปรีส่งไอแค่นี้แหล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ” แจ๊ครีบห้าม เมื่อเห็นแววตาของวีวิทชัดเจน เช่นเดียวกับอาการของเพื่อนสาวคนสนิทคนนี้ “โอเค กู๊ดไนท์นะแจ๊ค” “กู๊ดไนท์” สองหนุ่มสาวต่างวัย มองตามร่างสูงหายเข้าไปในลิฟท์ “หนูปรี” “คะ” ปรีชญาขานรับ หันมองหน้าคมเข้มที่ตรึงอยู่ในหัวใจของเธอตลอดเวลา จนเดี๋ยวนี้ ปากเรียวคลี่ยิ้มออก พร้อมกับตาพราวแดงๆ ขึ้นมา จนคนถูกมองต้องดึงข้อมือของเธอให้เดินตามออกจากโรงแรมไปยังรถยนต์ของตัวเอง เขาไม่อยากให้พนักงานที่เข้าเวรสงสัย หรือใครเห็นเขากับปรีชญาในตอนนี้ จึงต้องพาเธอออกมา หาที่เป็นส่วนตัว เพื่อจะได้แสดงสิ่งที่อัดแน่นไว้ออกมา “ไปกับอานะครับ” เขาถามเสียงสั่นไปหมด ไม่เคยรู้สึกดีใจ ตื่นเต้น และตื้นตันแบบนี้มาก่อน หญิงสาวตาแดงๆ น้ำตาเอ่อขึ้นมา ไม่ตอบ แต่ก้าวขึ้นรถไปนั่งหลังจากที่เขาเปิดประตูรอ พอร่างบางมุดลงไปนั่งในรถเรียบร้อย เขารีบจ้ำอ้าวมาด้านคนขับ เปิดประตูเข้าประจำที่ขับออกจากหน้าโรงแรมทันที “อุ้ย หนูปรี” คนขับอุทานออกมาด้วยความตกใจ จู่ๆ ร่างบางที่นั่งตรงเบาะผู้โดยสาร กระโจนเข้ามากอดคอเขาไว้แน่น พร้อมกับเสียงร้องไห้ จนวีวิทตกใจ มือถือพวงมาลัยแฉลบไปเลนข้างๆ ดีว่าไม่มีรถวิ่งตามมาในเวลาเกือบเที่ยงคืนแบบนี้ ไม่งั้นคงได้เกิดอุบัติเหตุอย่างแน่นอน