“ค่อยยังชั่วขึ้นไหม?” กันตภณลูบหลังหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง รู้สึกใจชื้นขึ้นมาที่เห็นว่าสีหน้าของสิตางศุ์เริ่มกลับมามีสีเลือดอีกครั้งหนึ่ง “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ มาหาทางออกไปจากที่นี่ดีกว่า” หญิงสาวเหลียวมองไปรอบตัวอย่างพิจารณา “เดี๋ยวนะลูน่า เมื่อกี้ตอนคับขันเรียกพี่ว่า พี่เชนใช่ไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อกี้นี้เขาได้ยินอย่างชัดเจน เธอยังเป็นห่วงเขา เธอยังรักเขาอยู่ ใช่ไหม “ช่างมันเถอะค่ะเรื่องนั้น ตอนนี้คิดหาทางหนีออกไปกันดีกว่า” สิตางศุ์เลี่ยงที่จะตอบคำถาม จำได้ดีว่าตัวเองพูดอะไรออกไป แต่ก็คิดเสียว่าแค่ตกใจเท่านั้น เธอไม่ได้มีเยื่อใยกับเขา เพียงแค่สัญชาตญาณในยามวิกฤตเท่านั้นเอง ไม่มีเรื่องของหัวใจมาเกี่ยวข้อง! “อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยของลูน่า แต่เป็นเรื่องใหญ่ของพี่ ยังรักกันอยู่ใช่ไหม?” คราวนี้กันตภณถามออกมาตรงๆ จนสิตางศุ์อึ้งพูดไม่ออก แต่เมื่อหญิงสาวได้สติก็เมินหน้าไปทางอื่น ทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นยืน แต่แล้ว... กันตภณฉุดหญิงสาวลงมานั่งกับพื้นห้องครัวเหมือนเดิม ขยับตัวโผเข้าไปหาจนสิตางศุ์หลังชิดติดกับกำแพง มือหนาเชยคางมนขึ้นแล้วชะโงกหน้าประกบปากลงไปบนกลีบปากอิ่ม ไล้ละเลียดดื่มกินความหวานของรวงผึ้ง เขาลืมเรื่องงาน ลืมปัญหา ลืมทุกอย่างไปชั่วขณะ จำได้และรู้สึกเพียงแต่ว่าในวงแขนของเขาขณะนี้ มีแต่ร่างที่อ่อนหวานและละมุนละไมของสิตางศุ์อยู่ในอ้อมกอดเท่านั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องการเหลือเกิน “ยังรักกันอยู่ใช่ไหม?” กันตภณถอนริมฝีปากแล้วเอ่ยถามซ้ำช้าและชัด อยากได้ยินคำตอบจากปากของเธอผู้เป็นที่รักเหลือเกิน ผู้ที่เป็นผู้หญิงของเขา เมียของเขา ของเขาคนเดียว