ลมแม่น้ำพัดมาระเรื่อย สายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ เป็นประกายระยิบระยับเมื่อต้องแสงแดด ทำให้แป้งร่ำนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน เมื่อสมัยที่หล่อนยังมีผมเกรียนทั้งหัวเพราะเพิ่งโกนจุกใหม่ๆ หล่อนเคยพลัดตกลงไปในแม่น้ำสายนี้ นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่แป้งร่ำรู้สึกถึงสภาพของคนใกล้จะตาย แล้วอยู่ๆ...เหมือนปาฏิหาริย์ หล่อนถูกมือแข็งแรงมือหนึ่งฉุดกระชากขึ้นจากน้ำดังจะกระชากหล่อนคืนมาจากหัตถ์ของพญามัจจุราช แวบแรกที่หล่อนลืมตาขึ้นเห็นเขา แป้งร่ำไม่เคยลืมดวงหน้าสีคล้ำคมคายแบบผู้ชายแท้นั้นสักชั่วขณะจิต หล่อนนึกถึงดวงหน้านั้นเสมอไม่ว่าในยามหลับหรือตื่น แต่ในตอนนั้นแป้งร่ำไม่เคยคาดฝันว่าพระพรหมจะเมตตาหล่อนถึงกับวาดวิถีชีวิตของเขาและหล่อนซึ่งแลดูเหมือนเส้นขนานให้วกมาบรรจบกันเช่นนี้ เหตุนี้แป้งร่ำจึงตั้งใจมั่นว่าจะฝากชีวิตของหล่อนให้อยู่ในความคุ้มครองของเขาผู้นั้นตราบชีวิตจะหาไม่