“มีอะไรรึเปล่าคะ” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ มุกแค่มองคนเคยรู้จักน่ะค่ะ” ปิ่นมุกถอนสายตากลับมาแล้วยิ้มหวานให้คนข้างกายที่ทำหน้าที่บริการทุกสิ่ง ทุกอย่างให้เธอด้วยสองมือของเขาด้วยใจจริง ถึงเขาจะหื่นไปนิด ปากว่ามือถึงไปหน่อย แต่ความน่ารักก็มีไม่น้อย หักลบในบางเรื่อง ที่เขาทำให้หงุดหงิดก็ลบล้างกันได้บ้าง “คนเคยรู้จัก ? แสดงว่าตอนนี้ไม่อยากรู้จักแล้ว” ปิ่นมุกยิ้มขำให้คนช่างถาม คนอื่นที่รู้เรื่องราวเหล่านี้ดีก็พลอยขำไปด้วย “แฟนเก่าน่ะค่ะ พี่สิงห์ยังอยากให้รู้จักเขาอยู่ไหมล่ะคะ” ถามเย้าเสียงหวาน ส่วนคนโดนถามกลับสีหน้ามืดครึ้มขึ้นมาในทันที หญิงสาวส่ายหน้า พลางคิดว่าไม่น่าบอกเลย เดิมทีก็ไม่เห็นหรอกเพราะคนในร้านเยอะมาก ไม่รู้ใครเป็นใคร แต่วายุส่งสัญญาณให้ ถึงกับเหม็นเบื่อในความโลกกลมแบบบิด ๆ เบี้ยว ๆ พาลจะกินอาหารไม่อร่อยด้วย ‘แฟนเก่าน่ะค่ะ’ กรามแกร่งบดขยี้เสียงดังกรอด คำว่าแฟนเก่าที่หลุดออกมาจากปากน่าบดขยี้กระแทกใจสิงหราชเข้าอย่างจังและทำเอาความหวงแหนวิ่งพล่านไปทั่วตั้งแต่โคนผมจรดปลายนิ้วเท้า ถึงจะรู้มาจากหลานชายบ้างแล้วว่าอะไรเป็นอะไรแต่เขาก็ไม่สามารถวางใจได้ มาเที่ยวยังมาเจอกันได้ ถ้าปล่อยให้กลับกรุงเทพไปตามลำพังมัน จะตามตื๊อตามวอแวขอคืนดีอีกไหม เขาคิดไปสารพัดแล้วตอนนี้ และเชื่อว่าร้อยทั้งร้อยไอ้หมอนี่มันต้องมีคิดเสียดายบ้างล่ะวะที่ปล่อยของมีค่าหลุดมือมาแบบนี้ “มันนั่งตรงไหนคะ” “ทำไมคะ หึงมุกเหรอ” ถามแล้วก็อยากยกมือตบปากตัวเองนัก ส่วนคนถูกถามก็พยักหน้ารับหงึกหงักทันใจ “หึงค่ะ...พี่หึงหนู หวงมากด้วย” เขายอมรับเสียงค่อย คล้ายคนกำลังหมดแรง และจากที่เคยปากดีว่าอดีตก็คืออดีต อย่าไปนับอย่าไปสนใจมัน ตอนนี้ชักเริ่มไม่พอใจไอ้อดีตนี่ซะแล้ว สถานที่ท่องเที่ยวในประเทศไทยมีเป็นร้อยเป็นพันแห่งเสือกไม่ไป ดันสะเหล่อมาที่นี่ ยังไม่ทันได้เห็นหน้ามันก็หงุดหงิดหัวเสียแล้วเนี่ย