หลังจากที่เรื่องคืนนั้นเกิดขึ้น ฉันก็คิดว่าชาตินี้ความสัมพันธ์ของเรา มันคงจะย้อนกลับไปเป็นแค่เพื่อนรักเหมือนตอนแรกไม่ได้อีกแล้ว ............................................................................................................ "แกเป็นของฉันแล้วนะนักรบ เป็นของฉันแล้ว" รักคุณกระซิบชิดลำคอหนาของเพื่อนรักที่อยู่ด้านหน้า นักรบหลับตาลง สองมือโอบประคองคนตัวเล็กกว่าไว้แนบกาย ความสุขสมแผ่กระจายไปทั่วร่าง ขณะกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า แผ่วเบา แต่ชัดเจนในความรู้สึก "ฉันเป็นของแกมานานแล้ว รักคุณ..." "..." "ใจของฉันมันเป็นของแกมาตั้งนานแล้ว" ............................................................................................................ “กลับห้องเดี๋ยวนี้...” รักคุณกลอกตา สุดท้ายก็ได้แต่ยืนมองเขาหยิบเงินมายื่นให้แท็กซี่เพื่อเป็นค่าเสียเวลา ดูท่าวันนี้คงไม่ใช่วันของเธอ จะไปไหนก็ไม่รอดเลย “เลิกสั่งสักทีได้ไหม เป็นเพื่อนก็มีขอบเขตของเพื่อนบ้างสิ” คำพูดนี้ทำให้นักรบนิ่งไปพักใหญ่ ดวงตาของเขาแดงก่ำขณะถามเธอกลับเสียงแตกพร่า “เพื่อนเหรอ... แค่เพื่อนเหรอ” มือที่จับเธอไว้บีบแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “แค่เพื่อนก็ดีแล้ว ระหว่างเราคงเป็นมากกว่านั้นไม่รอดหรอก” เธอตอบกลับทั้งที่ไม่หันไปมองหน้า ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตาจนแดงก่ำไม่แพ้กัน ............................................................................................................ “คำว่ารักมันต้องออกมาจากการกระทำไม่ใช่คำพูด... ฉันไม่แน่ใจว่าแกรักฉันจริงๆ หรือเพราะฉันสามารถตอบสนองแกทางร่างกายได้ง่าย” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป “งั้นก็ให้โอกาสฉัน ฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่าฉันรักแก แล้วการเมคเลิฟกับแกมันก็ไม่ใช่แค่ความพอใจทางร่างกายด้วย หรือแกจะบอกว่าที่มีอะไรกับฉันเป็นแค่ความพอใจทางร่างกายของแกเหมือนกัน” ............................................................................................................