อารัมภบท วรพลสัมผัสหญิงสาวอย่างนุ่มนวล เตรียมความพร้อมจนหล่อนพร้อมสำหรับเขา เขาไม่ต้องการทำให้หล่อนเจ็บ และขณะเดียวกันก็พึงพอใจอย่างยิ่งยวดที่ทำให้หล่อนโอยอ่อนผ่อนตามไปกับเขา หล่อนเสียอีกกลับเร่าร้อน เพราะห่างร้างไกลเขามานาน หล่อนกอดเกี่ยวเขาไว้ ไม่ยอมให้เขาผละห่าง จนวรพลอดขำไม่ได้ “เบาๆครับคนดี...ลูก...”เขาเตือน หล่อนหน้าแดงจัด นึกอายที่ตัวเองทำเหมือนหน้าไม่อายเสียเลย หล่อนร้อนแรงเสียยิ่งกว่าเขาเสียอีก ดูเถอะ...หล่อนอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีนัก มายาวดีเริ่มได้สติ หล่อนจะหนีเขา เขาเลยยึดร่างบางเอาไว้ “ไม่เอาจะหนีไปไหน” “ปล่อยค่ะ...วดี...วดี...” “เลยอายไปเลย ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้วดีตกใจ แต่ผมห่วงลูก...หมอว่าอะไรหรือเปล่าถ้าผม...ผม...”ท่าทางเขาดูไม่มั่นใจนัก...เขาคงห่วงลูกมาก...หล่อนจะคาดหวังอะไรล่ะ...ในเมื่อตอนนี้ในหัวใจเขามีแต่ลูกเท่านั้น “ปล่อยค่ะ...ห่วงลูกก็ไม่ต้องมายุ่ง” “วดี...”หล่อนงอนเขา...แต่เขาไม่ปล่อย...เขารวบร่างบางเข้าไปกอด และจูบหล่อนเหมือนจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว...ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะมอบความสุขให้กับหล่อนมากเหลือเกิน ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะทำให้หล่อนผิดหวัง เขาทำให้หล่อนหัวหมุนไปหมด...หล่อนได้แต่ครางประท้วง ขณะเขาดูดกลืนยอดอกชูชันสีชมพูเรื่อเข้าไปในปากอุ่น โอบล้อมและดูดดื่ม...สร้างความเสียวซ่านให้หญิงสาวอย่างบอกไม่ถูก มายาวดีถนใจ หล่อนไม่สามารถหลอกตัวเองได้เลยว่าตลอดเวลาที่หล่อนอยู่ที่ หล่อนมีความสุขมากแค่ไหน หล่อนสำนึกได้ว่าตอนนี้ทั้งตัวและหัวใจของหล่อนกลายเป็นของวรพลหมดแล้ว เขานอนค้างกับหล่อนทุกคืน ไม่มีคืนไหนที่เขาจะปล่อยให้หล่อนนอนคนเดียว กลางวันเขาก็ขึ้นมาทานข้าวด้วย เรียกว่าหล่อนกับเขาพบกันสามมื้อหลังอาหาร เขาดูแลหล่อนเป็นอย่างดี ไม่เคยแสดงท่าทางรังเกียจแม้ว่าหล่อนจะท้องโตอุ้ยอ้าย มายาวดีไม่เคยร่ำร้องจะไปไหน หล่อนชอบอยู่กับบ้านมากกว่า แม้ว่าเขาจะห่วงว่าหล่อนจะเครียดเพราะไม่ได้ไปไหน รักด้วยใจบัวริน