ชีวิตอันเรียบง่ายของสาวเฉิ่ม ความรู้สึกช้า ต้องมาวุ่นวายเมื่อได้เข้าไปพัวพันกับหนุ่มเพลย์บอยมาดเนี๊ยบเดือนมหาลัยโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจะหาวิธีหลีกหนีจากเขาได้อย่างไร หรือจะติดบ่วงเสน่หาที่เขามอบให้จนถอนตัวไม่ขึ้น โปรดติดตามได้ใน เสน่หานายเพลย์บอย .................... ตัวอย่างบางตอน “กรี๊ดดดดดด” “ชู่ววววเตง…บี๋เกรงใจข้างห้อง” “ไอ้บี๋บ้า วันนี้ฉันจะบี้นายให้แหลกคามือเลย เสื้อผ้าฉันหายไปไหน!!” “ซัก” “ซักบ้าซักบออะไร เอาผ้าห่มผ้าขนหนูมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!! ไอ้ลามก” “อันนั้นก็ซักอ่ะ” “ฉันจะฆ่าแกกกกก” “จุ๊ๆ จะลุกมาทั้งอย่างนั้นเลยเหรอเตง” “กรี๊ดดดด” ธันวายืนพิงประตูอุดหูตัวเองไว้เพราะเสียงกรีดร้องของแม่เจ้าประคุณทูนหัวมันบาดลึกมาถึงเยื่อบุแก้วหู “เตงเอาที่สบายใจ บี๋ทนได้” “นายทำแบบนี้ทำไมฮะ!!” “ก็เตงบอกจะย้ายออก ก็เลยถ่วงเวลา…” “ถ่วงบ้าถ่วงบออะไรของนาย ฉันจะจับนายถ่วงน้ำไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลย คอยดูสิ เอาเสื้อมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!!!” “พูดไม่เพราะ บี๋ไม่ทำ” “ได้ ไม่ทำใช่ไหม นึกว่าฉันอายเหรอ แค่นี้นึกว่าจะหยุดฉันได้เหรอ” ร่างเปลือยล่อนจ้อนลุกขึ้นจากเตียงว่างเปล่าไม่มีแม้กระทั่งหมอนหรือผ้าห่ม ตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้า ทว่า ว่างเปล่า ตู้เสื้อผ้านายนี่ว่างเปล่า “นายเล่นบ้าอะไรของนายฮะ!” “ขนไปซักหมด เตงบอกขยะแขยง เลยให้แม่บ้านขนไปซัก ใส่น้ำยาฆ่าเชื้อกลิ่นลาเวนเดอร์ให้เตงด้วยนะ จะได้อารมณ์ดีขึ้น” “กรี๊ดดดดดด แล้วทำไมที่นายใส่ไม่ถอดไปซักด้วยซะเลยล่ะฮะ!!” ผักบุ้งยืนบิดใช้มือปิดของสงวนไว้ทั้งใบหน้าใบหูแดงก่ำจากความโกรธผสมกับความอายที่ต้องมายืนแก้ผ้าทะเลาะกับผู้ชายหน้าทะเล้นตรงหน้า “อ๊ะ บี๋ลืม แป๊บบนะเตง ลืมได้ไง เตงขยะแขยงแย่เลย” “O_O!” พูดไม่ทันขาดคำธันวาก็ถอดผ้าผ่อนออกจนหมดเพื่อไม่ให้น้อยหน้าแถมโยนออกไปนอกห้องอีก “กรี๊ดดดดดด ไอ้บี๋บ้า”