“กักขังฉันเถิดกักขังไป ขังตัว อย่าขังหัวใจดีกว่า อย่าขังหัวใจให้ทรมา ให้ฉันเศร้าโศกา เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำเลย” หล่อน...หรือก็ไม่ใช่โสรยา นางเอกละครจำเลยรัก แต่ทำไม๊ ทำไม ชีวิตตอนนี้ ต้องมารับบทบาท สาวงามผู้โชคร้าย ถูก ไอ้โจรห้าร้อย จากไหนไม่รู้ วางอุบายลักพาตัวมาทารุณ บังคับ ข่มขู่สารพัด ให้ทำทั้งงานราษฏร์ งานหลวง งานเหมือง งานครัว โอเคร๊! ยังพอถูไถทำได้ แต่ไอ้งานที่ต้องทำในห้องนอนนี่ ทำให้ต้องลุก มาเรียกร้องสิทธิของเชลย ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ว่าตนทำอะไรผิด สิ่งที่ได้กลับมา ไม่ใช่ความเห็นอกเห็นใจ กลับกลายเป็นได้รับ ความทรมานผสานความเร่าร้อนจากเพลิงพิศวาสแผดเผา หล่อนเกือบขาดใจตายต่างหาก ที่เขายื่นให้เป็นการตอบแทน ความใจกล้าทวงคืนความเป็นธรรมที่ไม่เคยมีอยู่จริง... “ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!...” “ผมก็ชักทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน สั่งไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าเข้า นอนน่ะไม่ต้องใส่เสื้อผ้า เสียเวลาถอด” “ก็ไม่ต้องถอด ไม่ต้องทำอะไรฉันสิ จะได้มีเวลาเหลือไว้ทำ เรื่องที่เป็นประโยชน์เหมือนคนอื่นบ้าง” “มีเซ็กส์ ใครว่าไม่มีประโยชน์” “ฮึ! ประโยชน์กับตัวคุณคนเดียวน่ะสิ เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้” “เห็นแก่ได้ตรงไหน ผมได้ แล้วคุณไม่ได้หรือไง อย่างน้อยๆ ก็ได้รู้จัก เสร็จ กับ เสียว จากผมเยอะและบ่อยอยู่ไม่ใช่เหรอ”