อุรัจวสีรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ โลหิตในร่างกายที่เคยไหลช้าชาเฉื่อยเหมือนไหลอยู่ในร่างกายที่ปราศจากชีวิตมานานวัน เกิดการเปลี่ยนแปลงเป็นซู่ซ่าไปทั่วร่างก่อให้เกิดความผ่าวร้อนไปทั่วกาย แก้มที่เคยซีดเซียวกลับปรากฏสีเรื่อขึ้นทีละน้อย หญิงสาวหยิบนกตัวที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาดูอีก รอยยิ้มที่เปี่ยมสุขค่อยระบายขึ้นทั่วหน้า แล้วหล่อนก็อุทานด้วยความตกใจเมื่อวงแขนอบอุ่นของใครคนหนึ่งรวบตัวไปกอดไว้แน่น แน่นแทบหายใจไม่ออกทีเดียว แล้วโดยไม่ปล่อยให้ตั้งตัวติด ผู้บุกรุกก็เชยคางหล่อนขึ้นแล้วริมฝีปากอุ่นระอุก็ประทับลงบนริมฝีปากที่เผยอด้วยความตกใจอย่างแนบสนิท “อุ๊จ๋า ดีกันนะ” เสียงออดอ้อนกระซิบถามข้างแก้มที่แดงปลั่งของหญิงสาว “โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ” อุรัจวสีตอบ แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ ปล่อยนิ้วให้แหวนเพชรน้ำงามค่อยๆ เลื่อนเข้าไปสวมนิ้วนางของหล่อนไว้โดยไม่ขัดขืน !