“กลับมานอนบนเตียงเดียวนี้อภิชญา!” “ไม่!” ตอบเขาเสียงแข็งๆ แล้วนั่งลงบนพื้นอันเย็นเฉียบของห้อง “ผมสั่งให้ขึ้นมานอนบนเตียง” “ก็บอกว่าไม่ยังไงเล่า!” หลับหูหลับตาคัดค้าน แล้วทิ้งตัวลงนอนบนพื้นเย็นๆ หน้าตาเฉย นาทีนี้พิชญุตน์กำลังกัดฟันกรอดๆ เพราะความเจ้าพยศของคนตัวเล็ก โดยไม่เอ่ยประโยคที่สามสั่งการ กายแกร่งก็กระโดดลงจากเตียงกว้าง สืบเท้าเข้ามาใกล้ร่างบางด้วยท่าทีน่าสะพรึงกลัว จากนั้นจ้องมองด้วยสายตาคาดโทษ “คุณเลือกเองนะอภิชญา ในเมื่อคุณคิดจะต่อต้านผม คุณต้องยอมรับในการกระทำของตัวเอง” ว่าจบก็จัดการช้อนร่างบางขึ้นแนบอก “ว้าย! ไอ้หน้าเถื่อนปล่อยฉันนะ!” แว้ดลั่นพลางดิ้นพล่านยิ่งกว่าปลาถูกน้ำร้อนลวก การตอบรับของชายหนุ่มคือรอยยิ้มเหี้ยมกับวงแขนอันรัดแน่นจนร่างบอบบางแทบจมไปกับแผงอกแกร่ง หนำซ้ำเดินมายังไม่ถึงเตียงนอนนุ่ม ร่างอรชรก็ถูกทุ่มลงบนกลางที่นอนเต็มแรง “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ” โอดครวญด้วยเสียงแหบเครือ “ทำไมต้องทำเหมือนฉันไม่ใช่คนด้วย” ปากหยักไม่คิดจะเอ่ยอะไร นอกจากก้าวเพียงครั้งเดียวแล้วทิ้งตัวลงนอน และคราวนี้ไม่ยอมให้ร่างอ้อนแอ้นหนีห่างได้อีก อุ้งมือทรงพลังคว้าเอาข้อมือบางพลางยึดไว้แน่น นอนหงายและรั้งร่างบอบบางเข้ามาใกล้ จนตอนนี้กายนุ่มๆ แทบเกยอยู่กับแผงอกกว้าง “ในเมื่อไม่อยากนอนบนเตียงดีๆ เห็นทีคืนนี้ คุณจะต้องนอนอยู่บนตัวผม” “ไม่...” คำปฏิเสธของอภิชญามีอันต้องหมดลง เมื่ออุ้งมือใหญ่จัดการยกร่างของเธอขึ้นมานอนบนแผงอกกว้าง หนำซ้ำแขนล่ำๆ ทั้งสองข้างยังกอดไว้แน่นหนา และสิ่งที่เขาปฏิบัติกำลังทำให้คนตัวเล็กทั้งช็อกทั้งอึ้ง “ถ้าคุณดิ้น ผมจะเปลี่ยนจากกอดทั้งๆ ที่มีเสื้อผ้าปกปิด มาเป็นกอดแบบเนื้อแนบเนื้อ” คำขู่จากปากหยักหลุดออกมาโดยไม่รั้งรอ “ไอ้...” ได้แต่กัดฟันแล้วด่าทอเขาในใจ ครั้นจะดิ้นก็หวาดกลัวต่างๆ นานา จึงได้แต่นอนแข็งทื่ออยู่บนเนื้อตัวอันกำยำไปด้วยกล้ามเนื้อ เขาขยับฝ่ามือลูบแผ่นหลังบอบบางแต่ละทีเธอก็ต้องเกร็งตัว อย่าคิดเลยว่าคืนนี้เธอจะนอนหลับตาได้ พรุ่งนี้ขอบตาคงเขียวคล้ำไม่ต่างจากหมีแพนด้าแน่ๆ และไอ้ที่มีเสื้อผ้าขวางกั้นเนี่ยมันต่างจากไร้เสื้อผ้าตรงไหน เพราะเธอมีแค่เสื้อยืดตัวบางๆ ตัวเดียว ส่วนเขาน่ะหรือ ไอ้กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเล็กจ้อยนั่น ถ้าเขาเกิดบ้าดีเดือดขึ้นมา อย่าคิดเลยว่าสองชิ้นนี่จะคณามือคนเถื่อนถ่อยเช่นเขา ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วมันจะป้องกันอันตรายให้เธอได้อย่างไรเล่า หญิงสาวได้แต่ทำหน้าเหมือนอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด ปากบางก็บ่นกระหมุบกระหมิบด่าคนวางอำนาจ จะหายใจเข้าออกแต่ละทีก็ต้องทำด้วยความระมัดระวัง จนตอนนี้เส้นเอ็นตามร่างยึดเกร็งไปหมด “นอนหลับได้แล้ว” ชายหนุ่มพึมพำบอก เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ร่างสะโอดสะองคงข่มตาหลับได้ยาก “ใครจะหลับลง” ตอบเขาเสียงเบาหวิว “ในเมื่อคุณเลือกจะต่อต้านผมเองตั้งแต่แรก แล้วจะมาโอดครวญอะไรตอนนี้” “แล้วทำไมต้องเอาแต่สั่งๆๆๆ ด้วย” เริ่มขึ้นเสียงใส่และเงยหน้ามองปลายคางอันรกครึ้มด้วยหนวดเครา “ฉันไม่ได้มาที่นี่ในฐานะลูกหนี้หรือนางทาสนะ ฉันมาในฐานะภรรยา ถึงจะเป็นการบังคับจากแด๊ด แต่นายก็ต้องให้เกียรติฉันสิ” “จะให้ผมมอบเกียรตินั้นให้จริงๆ น่ะหรือ” ดวงตาสีนิลลืมตาขึ้นจ้องมอง “ใช่! การให้เกียรติในฐานะภรรยา คุณสมควรมอบมันให้กับฉัน ไม่ใช่มาวางอำนาจบาตรใหญ่ใส่แบบนี้” “แน่ใจนะ” หรี่ตาค้นหาคำตอบ “คุณจะไม่เสียใจที่จะรับเกียรตินั้นจากผมแน่น่ะหรือ” “เอ่อ...ฉัน” สบตาและจ้องหน้าเขาแล้ว อาการมั่นอกมั่นใจเมื่อครู่มลายหาย ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจเลยสักนิด “ฉัน...” “ว่าไง ถ้าต้องการ ผมก็จะมอบให้คุณ เดี๋ยวนี้!” ไม่พูดเพียงปากเปล่า แต่อุ้งมือร้อนผ่าวทั้งสองข้างยังคงลูบแผ่นหลังบอบบาง แต่ต่างจากเมื่อนาทีก่อนก็ตรงที่ ตอนนี้มันเริ่มลากต่ำลงเรื่อยๆ หนำซ้ำเสื้อตัวบางก็กำลังถูกดึงรั้งให้ชายเสื้อร่นขึ้นสูง “ว่าไง...คุณพร้อมที่จะรับเกียรติในตำแหน่งภรรยาของผมแล้วหรือยัง” ปากอิ่มถึงกับพูดไม่ออก เธอเพิ่งรู้แก่ใจก็ตอนที่อุ้งมือร้อนทาบลงกับต้นขาเนียนๆ รู้แล้วว่าเกียรติที่เขาจะมอบให้ มันไม่ได้มาโดยง่ายเลยสักนิด จึงได้แต่ส่ายหน้าแรงๆ กับแผงอกกว้างแล้วเอ่ยลิ้นแทบจะพันกัน “ฉันไม่เอาแล้ว...ไม่เอาเกียรติบ้าบอนั่น” ดิ้นพล่านแล้วพยายามผลักไสมือของเขาให้ห่างจากเรียวขาเนียนๆ “เอามือออกนะ อย่าแตะตัวฉัน”