ในที่สุดเฉียวเจาก็ได้เข้าร่วมชุมนุมฟู่ซาน แผนการที่จะมีที่ยืนในหมู่สตรีและจะได้พบพี่ชายเร็วขึ้นนับว่าสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว ทว่าสิ่งที่นางพบในคราแรกที่ได้เข้าชุมนุมมิใช่เพียงถูกกลั่นแกล้งกีดกัน แต่ยังมีการเห็นคนวางยาพิษกัน และต้องถูกกระทำจนเลือดตกยางออก การวางยาพิษกันนั้นยังพอทำเนา เพราะมิใช่กับตัวนางโดยตรง แต่ต้องถูกกระทำจนเลือดตกยางออกนั้นเกิดกับนางอย่างแท้จริง เฉียวเจายอมถูกท้าทายเป็นเป้าธนูให้กับบุตรสาวของเจียงถัง ทั้งๆ ที่นางกลัวสิ่งที่เรียกว่า ‘ธนู’ มากกว่าใครหน้าไหน แต่การเดิมพันครานี้เป็นเช่นนี้ นางจึงต้องกลั้นใจยอมรับ ทว่าที่น่ากลัวเสียยิ่งกว่าธนูก็คือจิตใจและความหลงใหลของคน การที่นางได้รู้ว่าเจียงหย่วนเฉาชมชอบนางนั้นมิได้นำพามาซึ่งความปีติยินดีแต่อย่างใด ปัญหาของนางมีเซ่าหมิงยวนเป็นจอมชักนำมาอยู่แล้ว อย่ามีเจียงหย่วนเฉาช่วยนำพามาเพิ่มได้หรือไม่ ขอทีเถิด!