บางทีก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า วิชาความรู้ในตำราเรียนส่วนใหญ่เอามาใช้ในชีวิตจริงได้ไม่ถึงครึ่ง ตำราเรียนเน้นเรื่องที่ไม่ได้เป็นกิจวัตรประจำวันที่จำเป็นจริงๆ สักอย่าง แต่กลับเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเรียนรู้เอาเอง เรื่องที่เกิดขึ้นหลังตำราเรียนคือต้องขวนขวายเรียนรู้กันใหม่ เหมือนกับ ‘ความรัก’ นั่นล่ะ เราค้นในตำราเรียนก็ไม่เจอเช่นกัน แต่ละคนลองผิดลองถูก ไม่รู้จริงๆ ว่าอะไรดีที่สุด กว่าจะเรียนรู้ครบ ก็สะบักสะบอมไม่น้อยเลย นิยามความรักจำแนกออกมาชัดๆ ไม่ได้ กฎเกณฑ์ก็แบ่งชัดที่ตายตัวก็ไม่มี เหมือนดั่งเมญารินทร์ สาวหน้าใสวัยยี่สิบบริบูรณ์คนนี้ที่กำลังเผชิญหน้ากับความรู้สึกท้าทายนั่นไง “เมโย ถามจริงๆ แกแอบชอบไอ้หมอนั้นหรือไงยะ?”