อนุสร์เมินหน้าหนี กำลังใจไม่มีแม้แต่จะเด็ดดอกไม้ที่แสนรัก หล่อนเดินอย่างเร็วฝ่าหมอกที่โรยตัวลงมาเป็นสายๆ เพื่อตรงไปยังประตูเล็กด้านข้าง เสียงเห่าโฮ่งๆ ดังมาแต่ไกล อนุสร์สะดุ้งวาบทั้งตัว ฮั่งตู๋! โธ่เอ๋ย เจ้าเพื่อนยาก ได้กลับมาพบหน้ากันไม่ทันไร เราก็จะต้องจากกันอีกแล้วซีนะ ร่างสีเทาทะมึนกระโจนเข้ามาถึงตัว ลิ้นบางๆ นุ่มๆ แลบออกเลียมือนายสาวด้วยความรัก หญิงสาวเข่าทรุดลงโดยไม่รู้ตัว ถุงสองใบหลุดจากมือ วงแขนของหล่อนสวมกอดสัตว์เลี้ยงแสนรักไว้แน่น น้ำตาร่วงพรูลงมาอาบแก้ม “ฮั่งตู๋...ฮั่งตู๋…” เสียงเจ้าฮั่งตู๋ครางงี้ดๆ ตอบท่าทีโศกาดูรของนายสาว ลิ้นแลบเลียแขนและมือนายด้วยใจรักภักดีตามประสาของมัน ถึงจะพูดกันไม่เข้าใจ แต่สัมผัสนั้นก็ถ่ายทอดความรู้สึกในหัวใจได้ดีปานเดียวกัน! มือใครคนหนึ่งยื่นมาหยิบถุงสองใบไปถือไว้ อนุสร์สะดุ้งทั้งตัวเหลียวขวับไปมอง เพียงแต่เห็นปลายขากางเกงสีเทาอมเขียวก็รู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบลงจากขั้ว ‘...ถ้านุสร์เคยมีความรักจริงๆ สักครั้ง นุสร์ก็คงจะพอเข้าใจหรอกว่า ที่ว่าหัวใจเรียกร้องนั้นเป็นอย่างไร’ หัวใจเรียกร้อง! เออ ... มันเป็นอย่างไรนะ?!