ฟ้าครามก้มลงมาหรี่ตามองหน้าผม พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาหาผมในระยะที่ต้องทำใจ เพราะหน้าของเราอยู่ใกล้กันเกินไปและยังอยู่ในระดับเดียวกันอีกด้วย จากนั้นฟ้าครามก็ยกยิ้มร้าย ก่อนที่เขาจะตอบผมกลับมาแบบกวน ๆ ชวนโมโห “อ้อ...จำได้สิครับ ทำไมผมจะจำคุณหมอเรียวไม่ได้ล่ะครับ แหม...คนอะไรอ่อยเก่งอย่างกับโสเภนีเลยนะครับ” เขากระตุกยิ้มร้ายคล้ายกำลังยั่วโมโห แต่ผมก็ไม่ได้ถือสาอะไรเขา เพราะผมถือว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา ผมพยายามทำหน้านิ่งเฉยเหมือนกับว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แล้วผมก็ถามเขากลับไปเสียงเรียบ “เอ่อ...คุณฟ้าครามครับ ผมอยากขอโทษคุณ...เรื่องวันนั้นน่ะครับ วันที่ผมทำสร้อยข้อมือของคุณขาดน่ะครับ” ผมยืนก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด แต่สักพักผมก็ได้ยินเขาหัวเราหึ ๆ ในลอคอเหมือนเยาะเย้ย ก่อนที่เขาจะยื่นหน้าเข้ามาหาผมในระยะทำใจอีกครั้ง พร้อมกับพุ่นคำพูดอาบยาพิษใส่หน้าผม “หึ...มาขอโทษทำไมเอาป่านนี้? หืม? เอ...หรือว่านี่คือแผนของคุณรึเปล่านะ? หึ...ตกลงว่าอยากขอโทษหรือว่าตั้งใจมายืนให้ท่าผมครับ” ผมไม่ได้ตอบคำถามยั่วโมโหของเขา แต่ผมเลือกที่จะนิ่งเงียบเพื่อให้เรื่องทุกอย่างมันผ่านไป แต่ว่าเขากลับไม่ยอมจบ เพราะตอนนี้เขาเริ่มมองผมตั้งแต่หัวจดเท้าด้วยสายตาที่โลมเลียและเสียมารยาท จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมาและใช้นิ้วชี้ของเขาแตะปลายคางของผม หมับ!!! ก่อนที่เขาจะพูดจาดูถูกผมออกมาอย่างหน้าตาเฉย “เอ...แต่เดี๋ยวก่อนนะ...อืม...รูปร่างแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ ลีลาจะเด็ดขาดสักแค่ไหนกันนะ อยากรู้จัง ไปค้างคืนกับผมไหม เดี๋ยวผมจะจ่ายให้ไม่อั้นเลย” เขายังคงส่งสายตาคมจ้องมองผมอย่างโลมเลีย และถึงผมจะเสียใจมากกับท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อผม แต่ผมก็พยายามท่องไว้ในใจไว้เสมอว่า เขาเป็นคนดี เขาไม่ได้ตั้งใจ เพราะเขากำลังเมาอยู่ จากนั้นผมก็ยกมือขึ้นมาปัดมือของเขาออกจากปลายคางผมเบา ๆ พลั่ก ก่อนที่ผมจะพูดกับเขาออกไปอย่างสุภาพ “ฟ้าคราม...ถึงแม้ว่าคุณจะเมามาก แต่ก็กรุณาพูดจาให้เกียรติผมบ้างก็ได้นะครับ” ***** "ผมจะไปถ้าคุณหยุดร้องไห้" "ฮรึก ฮรึก" เรียวร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม และผมก็กอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิมเหมือนกัน ผมนั่งกอดเรียวพร้อมกับฟังเสียงเขาสะอื้นร้องไห้อยู่ในรถจนเสียงสะอื้นเงียบไปเพราะเรียวหลับไปแล้ว แต่ผมยังคงนั่งกอดเรียวอยู่ในรถต่อไปด้วยความเต็มใจ จนกระทั่งผมได้ยินเสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น ผมจึงหันไปมองที่กระจกข้างรถ แล้วผมก็เห็นพี่แทนไทยืนหน้าเครียดอยู่ด้านนอก ผมจึงเลื่อนกระจกรถลง แล้วถามพี่แทนไทด้วยความสงสัย "มีอะไรเหรอพี่แทนไท? " ผมจ้องหน้าแทนไทอย่างไม่พอใจที่เขาเข้ามาขัดจังหวะของผมกับเรียว "คือ...นายน้อยให้ผมออกมาตามนายใหญ่ให้กลับเข้าไปด้านในครับ แต่ผมว่า..." แทนไทมีสีหน้าซีดเผือดจนผมต้องถามเขากลับไปอย่างร้อนใจ "แต่ว่าอะไร? " "คือ...แต่ผมว่า...ตอนนี้นายใหญ่คงไม่จำเป็นต้องเข้าไปแล้วล่ะครับ เพราะว่า...นายน้อยมาเองแล้วครับ" แทนไทเหล่ตาไปมองด้านหลังของเขา เพื่อเป็นการบอกผมกลาย ๆ ว่าธารายืนอยู่ด้านหลังของเขา "อะไรนะ? " ผมเผลอตวาดแทนไทกลับไปอย่างลืมตัว ก่อนที่ผมจะรีบมองเลยผ่านแทนไทไปด้านหลังด้วยความตกใจ แล้วผมก็เห็นธารากำลังยืนมองดูผมกอดเรียวอยู่ด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เลย ผมรีบเขย่าปลุกเรียวทันที และพอเรียวเริ่มงัวเงียตื่นขึ้น ผมก็รีบคลายอ้อมกอดของผมออกและรีบเปิดประตูรถลงไปหาธารา แต่พอผมเดินเข้าไปใกล้จะถึงตัวธารา ธารากลับตวาดผมออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง "หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าเข้ามาใกล้ฉันมากไปกว่านี้อีก" "ธารา...คือพี่...ฟังพี่ก่อนนะ คือว่าพี่กับหมอเรียวไม่ได้ตั้งใจที่จะ" ผมพยายามอธิบายให้เขาฟัง แต่ว่าเขาก็ไม่ฟัง และเขายังตวาดตัดพ้อผมกลับมาด้วยท่าทางโมโหจัด "พอ!!! พอแล้ว!!! ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันไม่อยากฟัง ฉันแค่อยากถามนายว่า...สนุกมากไหมที่ได้เล่นกับความรู้สึกของฉัน นายสนุกมากใช่ไหมที่นายเหนือกว่าฉันทุกอย่าง" "ธารา...พี่ขอโทษ" "พอเถอะ...ฉันไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ฉันรู้แล้ว นายกลับบ้านไปนอนเถอะ ดึกแล้ว และฉันเองก็จะปิดผับนอนเหมือนกัน" ธาราพูดเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะหันหลังให้ผม และเดินเข้าไปในผับ แต่ผมก็ยังเดินตามเขาไปเรื่อย ๆ พร้อมกับพยายามที่จะปรับความเข้าใจกับเขา "ธารา? พี่..." "ต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่ ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับนายอีก นายเองก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเหมือนกัน" ***** "นายน้อยครับ! แย่แล้วครับ! ตำรวจมาครับนายน้อย! " "ตำรวจเหรอ? ตำรวจมาทำไมวะ? มาจับใครเหรอ? " ผมถามลูกน้องของผมกลับไปด้วยความตกใจ "เอ่อ!!! เห็นบอกว่าจะมาจับนายน้อยครับ แต่ตอนนี้ รปภ และพวกของเรากำลังช่วยกันกันตำรวจเอาไว้ไม่ให้เข้ามาถึงตัวนายน้อยครับ นายน้อยครับ รีบหนีก่อนเถอะครับ" ลูกน้องของผมมีสีหน้ากังวลมาก จนผมต้องบอกมันกลับไปอย่างไม่นึกกลัวว่า "หนี? หนีทำไมวะ? " "หนีเอาตัวรอดก่อนที่ตำรวจจะเข้ามาจับนายน้อยไงครับ" "แล้วตำรวจมันจะมาจับฉันทำไมในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิด" ผมถามลูกน้องกลับไปพร้อมกับจ้องหน้ามันเพื่อรอคำตอบ "ผมได้ยินเขาบอกว่ามีลูกค้าจำนวนมากไปร้องเรียนเรื่องที่นายน้อยไล่ลูกค้าออกจากผับทั้งที่ผับยังไม่ถึงเวลาปิดครับ ตำรวจก็เลยจะมาจับนายน้อยไปสอบสวนที่โรงพักและฝากขังครับ" "ฮึ! ถ้าอย่างนั้นแกเดินไปเปิดกล้องวงจรปิดให้ฉันดูหน้ามันก่อน ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร มันกล้าดียังไงมันถึงได้บุกมาล้วงคองูเห่าอย่างฉันถึงที่แบบนี้" ผมยกยิ้มพอใจ ก่อนที่ผมจะมองออกไปที่ประตูทางเข้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น "แต่ผมว่าไม่ต้องเปิดหรอกครับนายน้อย เพราะว่านายตำรวจที่นำทีมมาจับนายน้อยเป็นคนที่นายน้อยคุ้นเคยดีครับ" "ฮึ! ใครมันกล้าดียังไงมันถึงได้บุกมาล้วงคองูเห่าอย่างฉันถึงที่แบบนี้" "เอ่อ! ผู้กอง มะ...ไม้ครับนายน้อย" "ฮึ!!! มันมาให้เคลมถึงที่เลยเหรอ? ดี!!! เปิดประตูให้ไอ้ผู้กองไม้เข้ามา แต่คนอื่นให้รออยู่ด้านนอกก่อน" ผมยกยิ้มอย่างมีแผนในใจ และยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกอย่างใจเย็น แต่ลูกน้องของผมก็ยังคงคะยั้นคะยอให้ผมหนี "แต่ผู้กองไม้เขาจะมาจับนายน้อยนะครับ"