ไม่รู้ว่าเพราะความมีชีวิตชีวาของ “เจ้าของไร่” หรือเพราะไอดินและกลิ่นใบชากันแน่ ที่ทำให้ภายในหัวใจของ “ผู้ขออาศัยสาว” สั่นไหวระริก อาการอุ่นๆ ที่เริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ พลันแปรเปลี่ยนเป็นไอรัก ลอยวนและโชยกรุ่นเป็นกลิ่นเสน่หา “บุณย์รักษา” คุณหนูที่เกิดจับพลัดจับผลู เข้ามาอยู่ในไร่ชาของ “พ่อเลี้ยงแผ่นดิน” ที่ร้ายกาจ แถมเจ้าอารมณ์เหลือร้าย ความไม่ลงรอยและเกลียดน้ำหน้า ทำให้ลูกสาวว่าที่นายกฯ ร้อนหัวใจเสียจนอยากหลีกหนีเขาให้ไกล แต่ยิ่งนานวันเมื่อได้ใกล้ชิด และล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา ไอดินในผืนไร่ก็โชยกลิ่นเป็นไออุ่นรัก พัดเข้าสู้หัวใจคนทั้งคู่โดยไม่รู้ตัว... “ไม่!...คุณไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าเรื่องทุกอย่างจะคลี่คลาย” “เอ๊ะ!...ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณนะคะพ่อเลี้ยง” เขาอยากจะบอกหล่อนเหมือนกัน ทำไมจะไม่ใช่ สำหรับเขา อยากขังเธอไว้ไม่ให้ไปไหน ให้เป็น ‘นักโทษหัวใจ’ ของเขาอยู่อย่างนี้แหละ “ผมไม่ได้ว่าอย่างนั้น แต่ถ้าคุณขืนดื้อ ผมจะล่ามโซ่คุณ อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องโดนทั้งเจ้าพ่อและคุณพ่อของคุณด่าทีหลังว่าไม่มีปัญญาดูแลคุณ” หญิงสาวถึงกับผุดลุกอย่างขัดใจ ผู้ชายคนนี้ก็ยังเป็นคนใจร้ายไม่มีเหตุผลคนเดิม ถึงจะพูดหรืออธิบายยกทั้งเหตุและผลให้ฟัง เขาคงอุดหูตัวเองถ้าไม่อยากฟัง “ถ้างั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด ฉันขอตัวก่อนค่ะ” เขาก้าวเขามายืนขวางเมื่อเห็นเธอจะสะบัดก้นกลับเข้าห้อง “จะไปไหน ต่อไปนี้ คุณต้องอยู่ในสายตาผมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง คุณไปไหนผมไปด้วย ผมไปไหนคุณก็ต้องไปด้วยเหมือนกัน” “ไม่ใส่ตรวนเสียเลยล่ะคะพ่อเลี้ยง” หญิงสาวได้ยินถึงกับคอแข็ง เธอรักผู้ชายใจร้ายคนนี้ได้ยังไง “อย่าท้าดีกว่าครับ...ที่รัก ผมทำแน่ถ้าคุณคิดจะหนีกลับ”