เปรี้ยง!!!!! เสียงฟ้าร้องครืน ตามด้วยสายฟ้าสีเงินสว่างจ้า...ฟาดลงจากท้องฟ้ากว้างสีดำที่ไร้แม้ดวงดาวส่องแสง มีเพียงความมืดที่ถูกแทรกผ่านด้วยลำแสงสีเงิน… เธอเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้า ลอดผ่านกิ่งของต้นนุ่นสูงใหญ่ ที่มีอายุประมาณกว่าห้าสิบปี… หญิงสาวผมดำมันวาวพลิ้วปลิวสยาย...ท่ามกลางสายลม เธอแต่งกายด้วยเสื้อคอกระเช้าสีดำ นุ่งผ้าถุงสีดำ นั่งห้อยขาแกว่งเท้าไป-มา ส่งสายตาวาวแดงมองมายังเธอ เธอจ้องมองสายตาแดงฉานนั้น ด้วยความกลัว เฮือกกกก… หญิงสาวลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดของห้องกว้าง ในบ้านไม้หลังใหญ่ เธอเห็นภาพเช่นนี้มานานนับปีแล้ว ท่ามกลางความสงสัย ว่า...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไมต้องมาให้เธอเห็นด้วย เธอลุกขึ้นจากที่นอน ปิดพัดลมตัวใหญ่ ด้วยความหนาวจากอากาศเย็นภายนอกบ้าน เรือนไม้หลังนี้ ปลูกสร้างมานานนับร้อยปี ด้วยฝีมือช่างไม้ ผู้เป็นพ่อ หลังจากที่พ่อแม่ของเธอจากไป เหลือเพียงแต่เธอกับน้องสาวอยู่ด้วยกันตามลำพังสองพี่น้อง…และหนึ่งสาวใช้ ....... หิ่งห้อยดันน้ำหอมเบา ๆ ให้เธอเอนกายนอนลง เธอกวาดสายตามองกรอบหน้าสวย ต่ำลงไปที่หน้าอกตั้ง หน้าท้องและเนินหวามหวานกลางร่างกายที่สวยงาม หัวใจของหิ่งห้อยเต้นแรง เธอดึงสายตากลับมามองหน้าสวย ที่อายจนหน้าแดงจัดของน้ำหอม ยิ้มมองหน้าน้ำหอม ก่อนจะก้มหน้าลงส่งจมูกหอมทักทายปากหวานนั้นอีกครั้งหนึ่ง เสียงครางเบา ๆ ออกมาจากช่องปากน้อย สองคู่หน้าอกสวยสั่นไหว ปัดยอดเต่งตึง เบียดเสียดกัน สร้างความเสียวขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ลิ้นเล็ก ๆ ลากไซ้ไปตามซอกคอขาว ลากไต่เลยลงมาที่หน้าอก ยอดตึงถูกดูดกลืนหายเข้าไปในปาก เรียกเสียงครางดังขึ้น อย่างลืมความอาย