"ยังไม่นอนก็ดี ฉันจะใช้ห้องเธอก็หาที่นอนแถวนี้ไปก่อนก็แล้วกันนะ" "เมียคุณเหรอคะตะวัน น่ารักดีนะคะ" "น่ารักเหรอ? แต่คงไม่เท่าคุณหรอกเอริน" ชายหนุ่มตอบกลับพลางรั้งร่างเซ็กซี่เย้ายวนเข้ามาแนบกาย "ปากหวานแบบนี้ คงต้องมีรางวัลให้สักหน่อยแล้วมั้งคะ" เอรินญาบอกเสียงหวาน "ต้องมีสิ ผมหิวจะแย่แล้ว!!" สิ้นเสียงแหบพร่าของเพลิงตะวัน ร่างอรชรของเอรินญาก็ถูกอุ้มขึ้นด้วยสองแขนแกร่ง ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบตรงขึ้นบันไดไปยังห้องนอนชั้นสองทันที ไม่อาจระงับอารมณ์ชายที่ถูกปลุกขึ้นมาได้ "อย่าใจร้อนสิคะตะวัน ยังไงเอรินก็ยอมให้คุณกินทั้งตัวอยู่แล้ว" เอรินญาแสร้งร้องบอกเสียงดังพลางหัวร่อต่อกระซิก แต่สายตาเฉี่ยวกลับหันไปมองพราวฟ้าด้วยสีหน้าเย้ยหยัน... ภาพเบื้องหน้าช่างเลือนลางเมื่อม่านน้ำตาบดบังจนแทบมองไม่เห็นสิ่งใด แต่สำหรับพราวฟ้า มันคือสิ่งที่ดีเพราะอย่างน้อยมันก็ช่วยบังสายตาของเธอออกจากภาพอันแสนปวดร้าวนั้นได้ แม้จะเพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็ตามเพราะสุดท้ายแล้วม่านน้ำตาที่เคยบดบังก็กลับรินไหลลงอาบแก้มนวล เนิ่นนานที่หญิงสาวยืนอยู่อย่างนั้น ไม่รู้จะเดินไปทางไหน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป แต่ในวินาทีนั้นเองพราวฟ้าเลือกที่จะเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ทุกย่างก้าวช่างหนาวเหน็บและยากเย็น...หากไม่ใช่ห้องนอนนี้แล้วจะให้เธอไปนอนที่ไหน? หญิงสาวเฝ้าถามตัวเองอยู่อย่างนั้นในเมื่อเธอหลุดพ้นจากบ้านหลังนั้นแล้ว พัชรกรกุล ที่เธออยู่อาศัยอย่างไม่เคยมีความสุข ฉะนั้นแล้วเรือนกระจกนี้จึงเป็นเหมือนที่พึ่งสุดท้ายสำหรับเธอ พราวฟ้าทรุดตัวลงนั่งเกาะราวบันไดอย่างคนหมดแรง หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับถูกเข็มแหลมคมทิ่มแทงนับร้อยนับพัน น้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งรินเป็นสาย ร่างบางกัดปากตัวเองแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะยันกายลุกขึ้นแล้วหันหลังกลับเดินลงบันไดไปอย่างเงียบๆ ...ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ พราวฟ้ารู้ดีว่าตนไม่มีสิทธิ์อะไรใดๆ ในเมื่อตัวเธอเองเป็นเพียงเจ้าสาวแก้ขัด ถึงแม้ชื่อในทะเบียนสมรสจะเป็นชื่อของเธอจริงๆ แต่คนที่เพลิงตะวันต้องการคือ เพียงนภา ไม่ใช่พราวฟ้าหม่นแสงและไร้ตัวตน!!เนิ่นนานที่หญิงสาวนั่งขดตัวชันเข่าในที่แคบๆภายในห้องครัวเล็กๆของเรือนกระจก คราแรกเธอกะจะออกไปนอนที่ศาลาริมน้ำเพราะไม่อยากทนนอนอยู่ที่โซฟาชั้นล่างที่มองขึ้นไปเห็นประตูห้องนอนได้อย่างชัดเจน แต่ข้างนอกนั่นอากาศหนาวเหน็บจนเกินไป ร่างบางนั่งกอดตัวเองพลางแนบแก้มนวลลงกับเข่ามนที่ตั้งชัน น้ำตาที่เคยแห้งเหือดกลับไหลอาบแก้มลงมาอีกครั้ง เธอไม่ได้อยากจะเป็นคนอ่อนแอ แต่ทุกอย่างรอบกายทำให้เธอหมดกำลังใจที่จะเข้มแข็ง ไม่ว่าจะเป็นที่นี่หรือที่ไหน ไม่ว่าเธอจะอยู่ในฐานะอะไร แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่เคยหลุดพ้นจากความทุกข์ระทมและความโดดเดี่ยว มีเพียงตนที่คอยโอบกอดและให้กำลังใจตัวเองเรื่อยมา