“หมอกมีภาระ หมอกต้องหางานทำค่ะ แล้วคุณก็เลิกใส่ร้ายหมอกซะที หมอกไม่เคยคิดแย่งเอกภพมาจากใคร” “แล้วผมล่ะ คุณอยากแย่งผมบ้างหรือเปล่า” รณพีร์ลุกขึ้นแล้วใช้สองเท้าไปบนโต๊ะ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาหาอดีตเลขา ที่ถอยหนีเกือบไม่ทัน “ทำไมหมอกต้องแย่งคุณจากใครด้วย หมอกไม่ได้...ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณซะหน่อย” หลังๆ เสียงคนพูดเริ่มไม่ค่อยมั่นคง “เสียงไม่หนักแน่นเลย ถ้าให้เดา ผมว่าคุณคงแอบชอบผมอยู่บ้างใช่ไหม ถึงไม่กล้าปฏิเสธเสียงแข็ง” “เปล่านะคะ!” “ยิ่งตอบเร็วแบบนี้ ยิ่งมีพิรุธ งั้นผมสรุปเองเลยแล้วกันว่าคุณแอบชอบผม งั้น...” “หมอกไม่เคยชอบคุณ” คราวนี้คนรีบตอบหน้าออกสีแดงระเรื่อ ยิ่งทำให้คนที่จ้องจับผิดยิ้มพอใจเมื่อจับอาการคนเขินได้ “โอเค! ผมจะเชื่อคำตอบของคุณแล้วกัน ส่วนเรื่องอยากออกไปทำงาน ผมไม่อนุญาต ตราบใดคุณยังพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ แต่หากคุณจะออกไปซื้อของก็ไปได้ แต่ถ้าคิดหนี คนรอบข้างคุณเดือดร้อนแน่” “คุณจะทำอะไรคะ” “ถ้าอยากรู้ ก็ลองหนีดู”