ตามความเชื่อเล่าขานมาแต่โบราณกาล ‘หากมิ่งขวัญเมืองมีสอง ยามนั้นลางร้ายจักปรากฏให้แผ่นดินกรรแสงเดือดร้อนกันถ้วนหน้า’ จึงยังผลให้พระโอรสน้อยในสมเด็จรานีนาถที่ถือประสูติขึ้นพร้อมกันต้องแยกจาก... ‘อาทิตยานุวัตน์’ ... เจ้าฟ้ารัชทายาท อบอุ่น อ่อนโยน แลพระปรีชาสามารถเป็นที่ประจักษ์เลื่องลือ สมดั่ง ตะวัน เพียงหนึ่งเดียวแห่ง อินธุรัฐ ทว่า ยามสายพระเนตรเหม่อลอยกลับหม่นหมองเศร้าสร้อยนัก “มีความลับเดียวที่เราเก็บงำปกปิดแก่ท่านมาตลอด” ‘ศศินธรา’ ... นายทหารประจำกองพันที่เจ็ด แข็งแกร่ง เฉียบขาด แลกระด้างเย็นชามิต่างกับแสงจันทร์ซีดเซียว หากมิมีใครล่วงรู้ ภายใต้ผืนผ้าที่ปิดบังใบหน้าราวอัปลักษณ์เสียเต็มประดา กลับมีความอ่อนแอหลบซ่อนอยู่ “กระหม่อมสาบานว่า ความลับนี้จักหายไปพร้อมกับกระหม่อมแต่ผู้เดียว” กระทั่งชะตาขีดเขียนให้พบเจอกับ ‘ความลับ’ แห่งองค์เจ้าฟ้า...‘ฆรนินทร์’ นักรบปริศนาชาวมันตระ ผู้มีอารมณ์ขึ้นลงดุจวายุร้าย ยามรัก...แม้นดวงวิญญาณก็เพียรจักมอบให้ ยามแค้น... จักชดใช้ทั้งชีวิตก็เห็นจะมิเพียงพอ เมื่ออยู่กับ เขา ดวงจันทร์ จักส่องแสงพร่างพราวเหนือมวลหมู่ดารา ทว่าก็ยังมิอาจเทียบเทียม ตะวัน ดวงงามได้เช่นนั้น...โอ้ ใจเจ้าศศิธร เอ๋ย แม้นร้าวรานเพียงใด เขา ก็มิเคยคิดแลเหลียว ฤา หนทางเดียวที่จักเยียวยาได้...จงแฝงเร้นกายา แลกลับกลายเป็น 'เงา' ใต้ม่านราตรีกาลดังเดิมเถิด