“ลูกศัตรูอย่างเธอที่โซฟานี่ก็พอมั้ง! เพราะว่าเตียงนั่นฉันเก็บเอาไว้ให้ เมีย ในอนาคตของฉัน!” เขาเน้นย้ำถึงคำว่า เมีย อย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะโยนคนที่เอาแต่นิ่งเงียบลงโซฟาอย่างไม่ออมมือนัก “โอ้ย! บุญเจ็บค่ะ…” “นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นบุญสิตา คืนนี้เธอยังต้องเจ็บกว่านี้มาก เตรียมรับมือเอาไว้ให้ดีเพราะว่าฉันจะไม่ปราณี!” คำพูดนั้นไม่ใช่คำขู่แต่อย่างใด เพราะทันทีที่พูดจบกระโปรงสีขาวสะอาดตาก็ถูกกระชากออกไปจากร่างกายอย่างรุนแรง ไร้ซึ่งความอ่อนโยนที่ควรจะเป็น การกระทำนั้นมันทำให้เธอกลัวจนต้องถอยรนหนี แต่ก็หนีไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกมือหนากระชากข้อเท้าให้ไหลกลับไปนอนอยู่ใต้ร่างของเขาตามเดิม คณินแทบไม่ยอมละสายตาไปจากเรือนร่างที่น่าปรารถนาตรงหน้า ความสวยที่ไม่ว่าจะซอกมุมไหนต่างก็แสนเป็นที่ถูกใจเขาไปเสีย