“ไปบาร์เซโลน่ากันนะยาหยี” เสียงห้าวๆ เอ่ยเมื่อจบเกมรักอันเร่าร้อนลง ธีร์วราหายใจแทบเป็นหอบกับความเหนื่อยอ่อนเมื่อริคาโด้พาเธอไปยังดวงดาวติดกันถึงสองครั้งสองหน แล้วเขาไม่เหนื่อยบ้างหรือไงกันนะ เธอแทบจะหลับอยู่แล้วตอนนี้ “ไปนะครับ พี่อยากจะพายาหยีไปหามาร์ดี้ (แม่) ท่านอยากพบยาหยีมาก ยาหยีจะได้ไปเห็นกับตาว่าพี่น่ะทำงานอะไร อยู่แบบไหน จะได้เลิกระแวงพี่เสียที” “ยาหยีไม่...” ขนาดง่วงและเพลียแทบจะพับหลับกับอ้อมกอดเขา เธอก็ยังไม่วายจะดื้อ ริคาโด้อมยิ้ม ก่อนจะกระชับอ้อมแขนแน่นเข้าแล้วกระซิบขู่ข้างริมหูหอมกรุ่นนั่น “ถ้ายาหยีไม่ยอม ก็ไม่ต้องออกไปไหนกันล่ะ อยู่กันแต่ในห้องนี่กันล่ะ รับรองว่ายาหยีไม่ได้ออกไปจากเตียงนี่แน่ๆ” “ไปก็ได้ค่ะ” ธีร์วราหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อนึกถึงสัมผัสวาบหวิวเมื่อครู่ ดูเหมือนว่าริคาโด้ก็กำลังคิดเรื่องเดียวกัน เพราะเขาเชยคางมนขึ้นมาให้สบตากับนัยน์ตาอ่อนหวานเร่าร้อนนั่น แล้วประกบริมฝีปากลงมาเคล้าบดคลึงกับริมฝีปากนุ่ม มือใหญ่เริ่มไต่ไปทั่วอย่างอยู่ไม่สุข ก่อนจะกอบกุมทรวงสาวไว้ในมือแล้วเริ่มคลึงเคล้นอย่างเมามัน จนร่างบางเริ่มร้อนระอุด้วยไฟพิศวาสอีกครั้งอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ มือเรียวกอดรัดตอบเขา และครางครวญแทบขาดใจเมื่อมือไม้ของเขาเริ่มซุกซนต่ำลงไปเรื่อยๆ อย่างจะปลุกเร้าอารมณ์หวามให้โลดแรง นี่ตกลงว่าไม่ว่าเธอจะยอมไป หรือไม่ยอมไปกับเขา เธอก็ต้องอยู่บนเตียงกับเขาอยู่ดีใช่ไหมนี่ ธีร์วราคิดอย่างเพลียๆ เมื่อริคาโด้กอดร่างบางชื้นเหงื่อไว้แนบอก ก่อนจะหายใจสม่ำเสมอหลับสนิทไปอย่างสุขสม เธอพริ้มตาหลับลงบ้าง ชักจะรู้สึกเคยคุ้นที่ต้องได้รับไออุ่นจากอ้อมแขนนี้ขึ้นมาเสียแล้ว