"นี่..คือ จุดที่เขาเคยสังหรณ์มาตลอด นับจาก ลูกตาลเริ่มหงุดหงิด เลิกเห็นห้องเช่าแห่งนี้ เป็นรังรัก อย่างที่หล่อนเคยทำให้เขาชุ่มชื่นหัวใจในระยะแรกๆ มันคงถึงเวลา..จบ สำหรับ บทเรียนนอกตำรา บทนี้แล้วละมัง... ร่างที่เลื่อนมาชิดเขา ไม่ได้ก่อความรู้สึกใดๆ นอกจาก..อยากร้องไห้ .. เมธีซุกหน้าลงที่กลุ่มผมหอมกรุ่น..แม้จะได้กลิ่นปนเหงื่อเล็กน้อย หากมัน..หอมตรึงใจเขาเสมอ แม้ในยาม..ทุกข์ใจมากมายก็ตาม “ตาลไม่ได้จะไปไหนหรอก พี่ ตาลแค่..เบื่อ ที่นี่ เท่านั้น..นะ อย่าคิดมากนะ “ เขากอดหล่อน แม้จะรู้ว่า หล่อนเบียดมา เพราะรับรู้ถึงความรู้สึกเขา ไม่ใช่เพราะอารมณ์หวานชื่น แต่อย่างใด ก็ตาม.... มันช่างสั้นนัก สำหรับ รักครั้งแรกของเขา ที่เมธีเคยคิดว่า เขาโชคดี ที่พอริรักผู้หญิงสักคน ก็ได้เจอคนที่จะได้อยู่ร่วมกัน ตลอดชีวิต เลย เพิ่งรู้ว่า แท้จริง.. มัน..สั้น นิดเดียว เอง...."