เขาไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองเผลอไข่ทิ้งไว้ในท้องพนักงานในบริษัท กว่าจะรู้ว่าเป็นพ่อคนลูกน้อยก็ครบห้าเดือนแล้ว ‘รณภพ’ หัวเสียฉีกผลตรวจดีเอ็นเอทิ้ง ไม่อยากเชื่อ ทว่าเขาจำนนด้วยหลักฐาน เขายอมรับเลี้ยงลูก ส่วนแม่ของลูกเขาไม่ยอมรับ! ‘เฟื่องลดา’ เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาไม่เคยมีตัวตนในสายตาเขา เพราะอยากเลี้ยงดูและอยู่ใกล้ลูก จึงต้องยอมทนฟังคำดูถูกย้ายเข้ามาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ณ ที่แห่งนั้น ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่ด่าทอตนเอง แค่ทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุดเฟื่องลดาคิดเท่านั้น แต่ไม่เคยรู้เลยว่าเขาจะบังคับให้หล่อนเป็นทั้งแม่และเมียบำเรอ “นึกว่าจะกำลังมีความสุขอยู่กับเสื้อผ้าเครื่องสำอางใหม่ ฉันมาเอานามบัตรของไอ้รันคืน มันคงไม่ได้อยากจะให้เธอติดต่อไปให้มันรำคาญสักเท่าไหร่” “เฟื่องยังไม่ได้ดู ยังไม่ได้จำเบอร์ คุณภพไม่ต้องกังวลหรือถามเฟื่องต่อเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกนะคะ” “ตีหน้าเศร้าทำไม” ก้าวเท้าเข้ามาประชิดกระทั่งแผ่นหลังหล่อนชนกำแพง “คนเขารู้กันทั้งบ้านแล้วว่าเธอนิสัยเลวร้ายแค่ไหน ไอ้รันมันก็รู้แล้ว! สมน้ำหน้าเถอะนะเพราะคงจะไม่มีใครหลงซื้อของฝากมาให้เธออีก” “เฟื่องไม่เคยอยากได้ของของคนอื่น ถ้าคุณภพไม่สบายใจ… เอากลับไปได้เลยค่ะ” “ไม่จำเป็น แค่เศษเงินของไอ้รัน อยากจะใส่จะลองกี่ครั้งก็เรื่องของเธอ ร้องไห้ทำไม!” ปลายนิ้วแข็งแรงจับปลายคางหล่อนบีบและบังคับให้เงยหน้าขึ้นมามองตนเอง จะได้เห็นชัดๆ ว่าร้องไห้จริงหรือเสแสร้ง