ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวกานดา บุญราศี จนกระทั่งอายุตั้งรอบครึ่งแล้ว ฉันก็ไม่เคยคิดว่า ตัวเองจะมีเรื่องสลักสำคัญ จนถึงกับต้องบันทึกลงในสมุดไดอารี่ แม้เมื่อตอนที่สอบเข้าจุฬาฯ ได้อย่างลูกผีลูกคน หรือตอนที่หวุดหวิดจะได้เป็น ‘ดาว’ ในงานรับน้องใหม่ และตอนที่จุฬาฯมีงานกรีฑากลางแจ้ง ฟุตบอลประเพณี งานอะไรต่อมิอะไรซึ่งล้วนแต่สนุกสนานน่าจดน่าจำทั้งนั้น ฉันก็ไม่ยักนึกอยากจะหยิบปากกาขึ้นมาบันทึกให้เปลืองเอ็นเนอยี่ เพราะรู้สึกว่าไอ้การที่อยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นกระมิดกระเมี้ยนบันทึกอะไรๆ ที่ควรจะอยู่แต่ในใจลงเป็นลายลักษณ์อักษรนี่ มันจะเรื่องของสาวๆ ที่เกิดมีความคับอกขึ้นมาจนสุดจะจนอัดอั้นตัดใจอยู่ได้ต่างหาก แล้วเด็กผู้หญิงที่ยังอยู่ในวัยเรียนอย่างฉันนี้จะไปเสาะหาเรื่องคับอกคับใจมาได้จากไหน? แต่วันนี้เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ต้องบันทึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันให้จงได้ ถึงจะง่วงจนต้องเอานิ้วค้ำหนังตาบนไว้ไม่ให้ลงมาเจอกับหนังตาล่างก็ตามที ฉันจะนอนหลับลงไปยังไงได้ ถ้ายังไม่ได้ยกภูเขาลูกที่กำลังทับอยู่บนอกฉันขณะนี้ลงไปวางทับอะไรสักอย่างหนึ่งไว้แทน ฉันจะบันทึกเหตุการณ์ครั้งนี้ไว้เป็นบทเรียน เพื่อเตือนใจตัวเองตลอดจนถึงลูกหลานฯให้นึกถึงภาษิตที่ห้ามไม่ให้ไว้ใจช้างสาร งูเห่า ข้าเก่า เมียรัก และสำหรับกรณีนี้จะต้องเติมคำว่า ‘เพื่อน (ที่จำใจ) รัก’ ไว้ด้วย มิฉะนั้นจะต้องเสียใจภายหลัง เช่นเดียวกับพี่เฟื่องลดา เพื่อนรักของฉันได้ประสบมาเมื่อตอนกลางวัน ชีวิตของเฟื่องลดาก็ดำเนินไปสู่จุดหมายปลายทางอันราบรื่นแล้ว แต่ชีวิตของกานดาเพื่อนรักของหล่อนยังดำเนินไปไม่ถึงครึ่งทาง นี่เป็นสาเหตุให้นวนิยายเรื่องใหม่นี้เริ่มขึ้น นวนิยายเรื่องนี้มิใช่ตอนจบของ ‘ม่านบังใจ’ แต่เป็นนวนิยายอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งใช้ตัวละครชุดเดียวกับในเรื่องนี้ จะช่วยให้เนื้อความตอนท้ายของเรื่อง ‘ม่านบังใจ’ สมบูรณ์ขึ้น