เมื่อถูกบังคับให้แต่งงานกับตาแก่อ้วนๆ ลุงพุง ปากเหม็น เพื่อใช้หนี้ ชีวิตเธอไม่ใช่นางเอกนิยายที่จะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วย ในเมื่อจะต้องตกนรกขนาดนี้แล้ว เธอจึงขอใช้ชีวิตที่เหลือแบบสุดโต่ง เพราะไม่อยากให้จิ้นที่ทะนุถนอมต้องถูกทะลวงด้วยตาแก่ร่างอ้วน นั่นทำให้คืนสุดท้ายก่อนที่จะไม่โสด เธอได้ตัดสินใจที่จะมอบจิ้นให้โฮสต์หล่อล่ำสักคน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังมีข้อแม้ และข้อแม้ที่ว่าคืออะไร ตามอ่านได้ในเนื้อหานะคะ ----------------------------------------------------- “สวัสดีครับ ผมชื่อมาร์คเป็นคนรักของดาหลาครับ” มาร์คเดินเข้ามาโอบไหล่ญาตาวีไว้พร้อมกับแนะนำตัวออกมาทันที แม้จะเสียมารยาท แต่เขาก็ไม่อยากเสียชั้นเชิงให้เด็กมัธยมปลายที่ริจะมาเป็นคู่แข่งทางใจแน่นอน “นี่…พูดแบบนี้อีกแล้วนะ” “พูดแบบนี้อีกแล้ว แสดงว่าพี่ชายคนนี้โกหกเรื่องที่พูดเมื่อกี้นี้ใช่ไหมครับ” จิรกรเอ่ยอย่างมีความหวัง นั่นเพราะเขาชอบญาตาวีจริงๆ ชอบตั้งแต่เมื่อปีก่อนที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้แล้วได้รู้จักกับญาตาวี จากนั้นก็ตามจีบมาทุกวันจนถึงตอนนี้ “เผอิญว่าพี่ไม่ใช่คนที่ชอบพูดโกหกด้วยสิครับ” “คุณ…พอได้แล้ว” ญาตาวีเอ่ยปรามเพราะกลัวเรื่องจะบานปลาย วิธีที่มาร์คใช้มันอาจไม่ได้ผลเหมือนตอนที่ใช้กับสมาน นั่นเพราะจิรกรคงรู้ทัน “สรุปนี่มันยังไงกันแน่ครับพี่ดาหลา ผู้ชายคนนี้เขาเป็นใครกันฮะ” “เขาเป็น…อื้อ” คำพูดใดๆ ของญาตาวีนั้นหายไป นั่นเพราะเวลานี้เธอถูกมาร์คมอบจูบให้ จูบที่เกิดขึ้นโดยที่เธอนั้นไม่ทันตั้งตัวและยังเกิดขึ้นต่อหน้าจิรกรอีกด้วย แม้จะตกใจในครั้งแรก แต่สัมผัสที่มาร์คมอบให้ตอนนี้กลับทำให้ญาตาวีหวนคิดถึงเรื่องราวของเธอกับเขาที่เกิดขึ้นในคืนนั้น จูบแบบนี้ สัมผัสแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้ ทำไมมันถึงได้เหมือนกันกับเขาในคืนนั้นเสียเหลือเกิน แม้จะยังไม่มั่นใจว่ามาร์คจะใช่คนคนเดียวกันหรือเปล่า ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้าหา แม้จะลังเลแต่ความคิดถึงและโหยหาที่ซ่อนอยู่ในความรู้สึก ซึ่งญาตาวีเองก็ไม่รู้ตัวเช่นกันกำลังทำให้เธอโอนอ่อนไปกับสัมผัสของมาร์ค จากที่ยืนนิ่งงันเป็นหุ่นปล่อยให้มาร์คจูบแค่ฝ่ายเดียว เธอก็เริ่มตอบสนองด้วยการจูบเขากลับไปบ้าง ญาตาวีปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นไปตามความรู้สึกของตัวเอง การตอบสนองของญาตาวีที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปนั้น ส่งผลต่อความรู้สึกของมาร์คตรงๆ หัวใจเขาเต้นแรงมาก มาร์คยิ้มและแทบจะอุ้มเธอเข้าไปในบ้านเสียตอนนี้ โดยลืมไปว่ามีสายตาของจิรกรจ้องมองอยู่ “ผมขอตัว” เอ่ยจบจิรกรก็เดินตรงดิ่งออกไปจากบ้านทันที แม้คู่แข่งอีกคนจะถอยทัพกลับไปแล้ว แต่มาร์คกลับยังคงไม่ยอมปล่อยให้ญาตาวีเป็นอิสระ เวลานี้ชายหนุ่มยังคงมอบจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกคิดถึงและโหยหาให้เธอยิ่งขึ้น เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมารั้งใบหน้าของญาตาวีไว้แล้วบดขยี้จูบหนักๆ ให้เธอจนคนในอ้อมกอดหน้าแดงก่ำ เวลานี้สมองของญาตาวีเหมือนหยุดทำงานชั่วคราว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจิรกรกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้จะเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบที่วาบหวามของมาร์ค แต่สุดท้ายญาตาวีก็ต้องดึงตัวเองให้ออกไปจากสถานการณ์ที่แสนจะล่อแหลมนี้ให้จงได้ และทางออกของเธอคือการกัดริมฝีปากหยักของมาร์คเสียเต็มแรง นั่นทำให้ชายหนุ่มอุทานออกมาพร้อมกับผละออกห่างจากเธอทันที “โอ๊ย…เจ็บ” สีหน้าของมาร์คบูดเบี้ยวบ่งบอกว่าเจ็บ แต่มันคงไม่เพียงพอกับสิ่งที่เขาทำ ญาตาวีจึงรัวหมัดใส่มาร์คแบบไม่ยั้ง จนชายหนุ่มต้องคว้าข้อมือของเธอไว้ “โอ๊ย! เจ็บๆ ครับ เจ็บแล้ว ผมขอโทษ” “คุณเป็นใคร” ในที่สุดญาตาวีก็ตัดสินใจเอ่ยประโยคนี้ออกไป ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอต้องรู้ให้ได้ว่ามาร์คใช่คนเดียวกับโฮสต์ในคืนนั้นไหม “ทำไมเจ้านายถามผมแบบนี้ล่ะครับ” แทนที่จะตอบ แต่มาร์คกลับตีหน้าตาย ซึ่งญาตาวีก็ไม่หลงกลเขาง่ายๆ เหมือนกัน “ตอบฉันมาว่าคุณเป็นใคร” “แล้วเจ้านายอยากให้ผมเป็นใครล่ะครับ” “อย่ามาโยกโย้ได้ไหม” น้ำเสียงของญาตาวีนั้นจริงจัง “ผมไม่ได้โยกโย้ แค่อยากจะรู้ว่าเจ้านายอยากให้ผมเป็นใคร ผมจะได้เป็นให้” “ช่างเถอะ คุณกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานด้วย ฉันไล่คุณออก” เอ่ยจบญาตาวีก็หมุนตัวจะเข้าบ้าน เพราะต่อให้ถามไปมาร์คก็คงเล่นลิ้นไม่ยอมบอกความจริงอยู่ดี แต่จะให้เขายังคงนั่งทำงานอยู่ใกล้ๆ เธอก็คิดฟุ้งซ่านไม่จบไม่สิ้น ทางที่ดีควรต่างคนต่างอยู่ “ดาหลา” คำเอ่ยเรียกที่ดังมาจากมาร์คทำให้ญาตาวีหยุดเท้าแล้วค่อยๆ หันกลับมามองชายหนุ่ม เธอจ้องมองเขาเพื่อต้องการคำตอบจากคำถามที่ได้ถามไป หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามอย่างยากที่จะห้ามได้ แต่มาร์คกลับยังคงเฉยราวกับเมื่อครู่นี้เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา