สมัยผมยังเด็ก มักได้ฟังนิทานจากผู้ใหญ่ก่อนจะนอนอยู่บ่อยครั้งและหลับฝันไปพร้อมกับนิทานในค่ำคืนนั้น บางครั้งนิทานก็สนุกโลดโผน บางครั้งก็น่ากลัวจนนอนมุดอยู่ ใต้ผ้าห่ม บางครั้งก็เศร้าจนเห็นอกเห็นใจไปกับตัวละคร หรือแม้แต่ตื่นเต้นจนไม่อยากให้เรื่องราวจบลง ซึ่งแต่ละเรื่อง ผมมักจะจินตนาการและวาดฝันต่อไปเองเป็นเรื่องเป็นราว เนื้อหาทั้งหมดนี้มาจากแรงบันดาลใจที่อยากให้ผู้อ่านเห็นความสำคัญของนิทาน ซึ่งเกี่ยวพันกับผมอยู่สองอย่างคือ 1) เป็นผู้เขียนที่อยากจะสื่อความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวถึงผู้อ่านโดยการหยิบนิทานขึ้นมาเล่า 2) เป็นพ่อของลูกน้อยสองคน ที่ผ่านประสบการณ์ในการเลี้ยงลูกด้วยการเล่านิทาน ดังนั้นการเขียนบทความนิทานก่อนโตจึงเป็นรูปเป็นร่างด้วยเหตุนี้ บทความทั้งสิบบท แรกเริ่มจะใช้ชื่อว่า นิทานก่อนนอน แต่อาจไม่ตรงความหมายนัก เพราะมิได้เล่าให้เด็กฟังโดยตรง แต่เป็นการนำนิทานของแต่ละเรื่อง มาเล่าผ่านผู้อ่านซึ่งอาจเป็นพ่อแม่มาร้อยเรียงเข้าด้วยกัน และถ้าใครจะนำไปเล่าให้เด็ก ๆ ฟังต่อนั้นจะเป็นการดียิ่งขึ้นไปอีก การสอนเด็กด้วยนิทานเป็นวิธีที่ดีวิธีหนึ่ง เด็กจะซึมซับผ่านการเรียนรู้จากเรื่องนั้นไปด้วย บางคนบอกว่านิทานเป็นเรื่องสำหรับเด็กเท่านั้น แต่ความจริงแล้ว นิทานคือเรื่องเล่าประเภทหนึ่งที่แม้แต่ผู้ใหญ่เองก็อยากจะฟังเช่นเดียวกัน หวังเป็นอย่างยิ่งว่า บทความแต่ละเรื่อง จะส่งต่อแรงบันดาลใจไปยังผู้อ่านรวมทั้งครอบครัวที่มีลูกอันเป็นที่รัก สมดังความตั้งใจของผู้เขียน ในอันที่จะปลูกฝังการรักการอ่านของทุกคน ด้วยความเคารพยิ่ง ชาญยุทธ เหลืองสุนทร (คิริน)