“พ่อของข้าวโพดเป็นใคร!” คำถามที่ดังขึ้นทำพุดกรองตัวสั่นหน้าเสีย เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าจู่ๆเขาจะถามคำถามนี้ขึ้นมาอีก “ฉันถามว่าพ่อเด็กนี่เป็นใครพุดกรอง!” ยิ่งอีกคนแน่นิ่งชาญยิ่งต้องค้นหาคำตอบให้กับตัวเองโดยเร็วที่สุด ยังไงวันนี้เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าใคร! ใครกันแน่ที่เป็นพ่อของเด็กคนนี้! “ตาชาญแกใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม มีอะไรทำไมไม่ค่อยๆ พูดกัน” คุณพิศเพลาเอ่ยขัดขึ้นมาบ้าง รู้ดีว่าอย่างไรเสียวันนี้ก็ต้องมาถึง ความลับไม่มีในโลก แต่ถึงอย่างไรก็ยังอยากให้คนทั้งคู่คุยกันด้วยเหตุผล “ใจเย็นเหรอครับคุณย่า! คุณย่าจะให้ผมใจเย็นได้ยังไงในเมื่อผู้หญิงคนนี้ปิดบังเรื่องลูกกับผม!!” ชาญตวาดตอบผู้เป็นย่าก่อนจะหันกลับมาจ้องมองแม่ตัวดีอย่างเอาเรื่อง เธอกล้าดียังไงถึงทำกับเขาแบบนี้ “คะ…คุณชาญ!” “คืนนั้นมีแค่เธอคนเดียวที่อยู่ที่นี่! ไม่มีใครกลับมากับฉันทั้งนั้น! แล้วไอ้รอยเลือดบ้าๆ บนผ้าปูที่นอนนั่นมันเป็นของเธอ ใช่ไหมพุดกรอง!” คนถูกเค้นทำได้เพียงแต่ร้องไห้ ไม่กล้าพอจะยอมรับความจริงที่เขาคาดคั้นกันอยู่ หากจะให้ปฏิเสธมันก็ยากเย็นเหลือเกินที่จะกล่าวออกไป “จะพูดหรือว่าจะให้ฉันตรวจดีเอ็นเอ! บอกเอาไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าเธอเลือกอย่างหลังแล้วปรากฏว่าเด็กคนนี้เป็นลูกฉัน เธอจะไม่มีวันได้แตะเขาอีกเลยแม้แต่ปลายเส้นผม!” คำขู่ของเขาทำอีกคนน้ำตาไหลพราก แต่ก็ยังไม่ยอมบอกความจริงกับทุกคนเพราะกลัวสิ่งที่มันกำลังจะตามมาทีหลัง