ซาตานสวาท โดย…บัวริน อารัมภบท “พี่ภพ!” วารุตารีบไปขวางหน้าเขาเอาไว้ “อย่ามายุ่ง”ชาติภพตะคอก หล่อนมองเขาด้วยสายตาปวดร้าว น้ำตาอาบนองสองแก้มนวล “พี่ภพเป็นบ้าอะไรคะนี่” “ใช่พี่เป็นบ้า...เพราะอย่างนั้นอย่ามายุ่งกับพี่”เขาเดินหลีกหล่อนไป จนวารุตาชักโมโหเดือด หล่อนเหนี่ยวแขนเขาเอาไว้ มองเขาตาดุ “เลือดไหลใหญ่แล้ว ไม่เห็นหรือไง” “ช่าง!”เขาสะบัดแขน หล่อนยังตามเขาไม่ลดละ มองเขาอย่างขุ่นใจกับความดื้อร้นดันทุรังของเขา...วารุตายกมือท้าวสะเอว “อยากเลือดไหลหมดตัวหรือไง” “สนใจด้วยรึไง” “พี่ภพ!” ชาติภพถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า“พี่ไม่เป็นไร...ยังไม่ตายหรอก อย่ากลัวไปเลย...” หล่อนมองเขาอย่างขัดใจ“เลือดยังไหลอยู่เลย ไปหาหมอนะคะ” “ไม่ต้อง...จะไปไหนก็ไปเลยไม่ต้องมายุ่งกับพี่ แผลแค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอก เดี๋ยวพี่ทำแผลเองแหละ” “ไปหาหมอเถอะคะ เอิงจะพาไป”หล่อนมองเขาอย่างวิงวอน ชาติภพมองจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง มือเขาอาบไปด้วยเลือด สายตาเขาเริ่มอ่อนแสลง แต่จู่ๆเขาก็นัยน์ตาลุกวาบขึ้นมา ราวกับเขานึกบางอย่างขึ้นมาได้ “อย่ามายุ่งกับพี่” “พี่ภพ!” “จะเรียกพี่ทำไมนักหนานี่” “ก็พี่ภพทำไมต้องทำตัวแย่ๆแบบนี้ด้วย...ทำไมหัวดื้อแบบนี้ ไปโรงพยาบาลเถอะนะคะ ดูวิเลือดออกเต็มไปหมดแล้ว”เขาเจ็บหัวใจมากกว่านั้นเยอะ ชาติภพคิดในใจ ในที่สุดสิ่งที่เขากลัวก็เกิดขึ้นจริงๆ วารุตามีคนรักแล้ว...เขาเจ็บปวดจนบอกไม่ถูก ถึงขึ้นอยากทำร้ายตัวเอง ชายหนุ่มเมินหน้าไปทางอื่น “พี่บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับพี่” รักด้วยใจ บัวริน