“ฮัลโหล” อนันตาใจเต้นระรัว เมือ่ได้ยินเสียงของคนที่ตัวเองรัก เธอได้ยืนฟังเสียงจากลำโพงโทรศัพท์ที่เปิดเสียงดัง ต่อให้ไม่แนบฟังที่หูก็ได้ยินอย่างชัดเจน “แก ..นิคาซิโอ้”ราชิดจำเสียงได้ “ราชิด”นิคาซิโอ้เองก็จำเสียงอีกฝ่ายได้เหมือนกัน “ได้รับน้องสาวนายกลับไปแล้วใช่ไหม” ประโยคนั้นทำให้อนันตาใจแผ่ว ความรู้สึกเหมือนถูกโยนลงมาจากหน้าผาสูง “ไอ้เลวเอ๊ย แกทำกับน้องฉันอย่างนี้ได้ไง น้องฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย”ราชิดด่า “เกี่ยวสิ เกี่ยวตรงที่เธอเป็นน้องของนายไง”นิคาซิโอ้กล่าว ราวกับจะเยาะเย้ยอีกฝ่ายให้เจ็บปวดกับการสูญเสีย “แกให้คนของแกข่มขื่นน้องสาวฉัน”ราชิดแค้นใจ “ใช่ แล้วไง”นิคาซิโอ้พูดด้วยความแค้นที่อัดแน่นอยู่ในใจ ทั้งๆ ที่คืนนั้นเป็นเขาเองที่ข่มขืนอนันตา ทว่า จำต้องพูดออกไป เพื่อให้อีกฝ่ายหลงกล “น้องสาวฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แกไม่มีสิทธิ์ทำเลวๆ แบบนั้นกับเธอ”ราชิดโมโหสุดขีด “อนันตาผิด ที่เป็นน้องของนาย เธอจึงต้องชดใช้ ฉันปราณีเท่าไหร่ที่ไม่ฆ่าเธอแล้วส่งศพกลับไป ..อย่างน้อย น้องสาวนายก็ยังมีชีวิตอยู่ ผิดกับพี่ชายฉันที่ตายไปแล้วไม่สามารถฟื้นคืนได้” เธอน้ำตาไหลพราก เมื่อได้ยินจากปากนิคาซิโอ้แล้วว่า ทุกอย่างเป็นแผนการ นิคาซิโอ้ให้คนของเขา ..ข่มขืนเธอ เธอคงละเมอฝันไป มันไม่ใช่เรื่องจริง “ไม่จริงใช่ไหม”อนันตาถาม “ ..”นิคาซิโอ้แน่นิ่ง ไม่คิดว่าเธอจะกำลังฟังที่เขาและราชิดคุยกันอยู่นี้ “ตอบฉันสิว่าไม่จริง คุณไม่ได้ทำอย่างนั้น คุณไม่ได้สั่งให้ลูกน้องคุณข่มขืนฉัน”เธอน้ำตาไหลพราก “คุณไม่ใจดำ ไม่ทำร้ายฉันมากขนาดนั้นหรอก ใช่ไหม” เธอยังคงหวังในสิ่งที่แสนริบหรี่ แทบไม่มีแสงส่องทาง บางอย่างในใจก่อตัว มีเพียงเงาสลัวของความกลัวที่เข้าสู่ใจ “ฉันให้คนข่มขืนเธอ”นิคาซิโอ้โกหก อนันตาราวกับหัวใจหยุดเต้น เมื่อได้เห็นความเป็นจริง บางสิ่งเลวร้าย ยิ่งกว่าความตายของร่างกาย เธอรู้สึกเหมือนใจแหลกสลาย ตายไปพร้อมกับคำตอบนั้น “ได้ยินแล้วใช้ไหมว่าเป็นฝีมือมัน”ราชิดหันมาถามน้องสาว “มันให้ลูกน้องข่มขืนเธอ แล้วอย่างนี้ ยังจะเก็บลูกของมันเอาไว้อีกไหม” “อะไรนะ!”นิคาซิโอ้ตกใจ เมื่อได้ยินคำพูดของราชิด “อนันตาท้องงั้นเหรอ” เขาตะลึงงัน คิดไม่ถึงว่าอนันตาจะมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองติดท้องเธอไปด้วย พระเจ้าช่วย! เขาลืมคิดไปว่าไม่ได้ป้องกันใดๆ ทุกครั้งที่มีอะไรกัน เขาใส่ไม่ยั้งตลอด “ฉันตัดสินใจแล้ว”อนันตาพูด เสียงของเธอดังพอที่ปลายสายจะได้ยิน “ฉันจะทำแท้ง ตามที่พี่ต้องการ”อนันตาบอกกับราชิด “ ..”นิคาซิโอ้ได้ยินอย่างชัดเจน “อนันตา!” “ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม”ราชิดถาม “ฉันมั่นใจว่าเด็กในท้องน้องสาวฉัน เป็นลูกของนาย เพราะเธอท้องได้ราวสามสัปดาห์ ซึ่งแน่นอนว่า เป็นช่วงเวลาที่เธออยู่กับนาย” “ ..”นิคาซิโอ้ยังคงอื้ออึง สมองไม่ทำงาน ช็อกไปชั่วขณะ “ฉันจะฆ่าลูกของนาย”ราชิดพูดจบก็วางสายไป นิคาซิโอ้ถึงกับล้มทั้งยืน เข่าอ่อน ทรุดลงกับพื้น โทรศัพท์ร่วงหล่นไปจากมือ น้ำตาร่วงลงมาอย่างไม่รู้ตัว