ภริยาแรกแย้ม โคแก่กินหญ้าอ่อน...สำนวนไทยๆ ที่พูดกันบ่อยๆ แต่สำหรับ “ศิวา” ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นโคแก่อีกตัวหนึ่ง เมื่อหญ้าอ่อนๆ ที่หอมหวานยั่วยวนซะขนาดนี้ มีหรือโคแก่ๆ อย่างเขาจะอดใจไหว ศิวา...ไม่คิดว่า ตัวเองจะมีความคิดบ้าๆ ที่จะคิดเคลมเด็กสาววัย 20 หมาดๆ ได้ เมื่อรสนิยมของเขาชอบผู้หญิงที่เซ็กซี่ๆ กล้าได้กล้าเสีย อีกทั้งมีความคิดความอ่านพอๆ กับเขา ช่วยเขาทำงานได้ แต่สุดท้าย ไม่ใช่เลย ทุกอย่างที่เขาคิดว่าชอบ กลับตาลปัตรไปหมดเมื่อเด็กสาววัย 20 หมาดๆ มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขา ตอน 1 “อาศิวาขา มารับแพรหน่อยสิคะ” เสียงๆ หวาน ดังขึ้น เมื่อเขากดรับมือถือที่ดังขึ้นขัดจังหวะการทำงานของเขา “อะไรแพร นี่อากำลังทำงานอยู่นะ จะไปรับเราได้ไง” เขาจำเสียงหวานๆ และเรียกเขาว่าอาได้ดี ไม่ใช่ใครที่ไหน “แพรดาว” ลูกสาวติดภรรยาของพี่ชายเขานั่นเอง คนคิดจะเคลียร์งานที่ยุ่งกองไว้เต็มโต๊ะให้เสร็จๆ แล้วจะได้พักยาว กับวันหยุดยาวๆ 4 วันข้างหน้า สะดุดลงเมื่อมีโทรศัพท์จากหลานสาวมากวนใจ “แล้วนี่เราอยู่ไหนเนี่ย ถึงต้องให้อาไปรับ” ผู้เป็นอาถาม ยกข้อมือดูเวลา “อะไร ห้าทุ่มแล้ว นี่เรายังไม่กลับบ้านกลับช่องอีกหรือไง หนีเที่ยวอีกหรือเปล่าเรา” เสียงเข้มห้วนดุใส่หลานสาวไม่แท้ ซ้ำยังถามแบบไม่ชอบใจ เมื่อเคยได้ยินพี่ชายบ่นเรื่องลูกเลี้ยงที่แอบหนีเที่ยวผับกับเพื่อนๆ จนภรรยากลุ้มใจ เขาจำได้ดีว่า เคยบอกพี่ชายให้ใจเย็นๆ เด็กสาวสมัยนี้ เขาเป็นตัวของตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ค่อยคิดถึงผู้ใหญ่ แต่ดูแลตัวเองได้ อีกอย่างไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพี่ชาย ก็ไม่ควรห่วงให้มากนัก แต่มาวันนี้ พอ แพรดาว เด็กสาว ไม่ใช่สิ ต้องเรียก หญิงสาวแล้ว เมื่อเธอเพิ่งบรรลุนิติภาวะเมื่ออาทิตย์ก่อน กลับทำให้ศิวาหงุดหงิด คิดถึงใบหน้ากลัดกลุ้มของพี่สะใภ้แล้ว ทำเอาเขาถอนใจ ส่ายหน้ากับพฤติกรรมของแพรดาวในครั้งนี้ “เปล่าค่ะ แพรขออนุญาตแม่แล้วนะคะ เพียงแต่เพื่อนที่รับปากจะส่งแพรกลับบ้าน ดันไม่ยอมมาส่งค่ะ เขาจะไปเที่ยวกันต่อน่ะ อาศิวามารับแพรหน่อยนะคะ แพรอยากกลับบ้านแล้ว” น้ำเสียงของคนโทรมาบอกชัดว่า เธออยากกลับจริงๆ แต่คนจะไปรับยังไม่แน่ใจ กลัวเธอจะใช้เขาเป็นข้ออ้าง หากไม่ได้ขออนุญาตผู้ปกครอง “นะคะอา นี่เพื่อนเขาจะไปแล้วค่ะ แพรจะต้องอยู่คนเดียวตรงร้านนี้ด้วย นะคะอา มารับแพรหน่อยนะคะ” “เราก็นั่งแท็กซี่มาสิ” คนงานยุ่งเริ่มหงุดหงิด หาทางออกให้ไม่อยากออกไปรับ “แพรไม่มีตังค์” เธอตอบเสียงอ่อย ไม่กล้าบอกความจริงว่า กระเป๋าเงินถูกล้วงไปแล้ว ยังดีที่มือถือถือไว้ เลยมีโทรหาเขาได้ ส่วนเพื่อนก็ไปต่อกันแล้ว ปล่อยให้เธออยู่ตรงนี้คนเดียว อย่างโดดเดี่ยว จนเธอได้เห็นว่า เพื่อนกินมีจริง เพื่อนแท้ไม่มีจริง “อะไร ออกจากบ้านประสาอะไร ไม่เอากระเป๋าตังค์ไป แล้วนี่อยู่ไหน” คนดุตำหนิ ก่อนจะถาม ทำให้คนโทรมาทำท่าจะร้องไห้ ยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตา “อยู่ร้าน....ค่ะ” เธอบอกชื่อร้าน น้ำเสียงปนสะอื้นทำให้ศิวารู้สึกผิด “ได้ เดี๋ยวอาไปรับ รออยู่ตรงนั้นนะ” “ค่ะ รีบๆ มานะคะอาศิวา แพรกลัวค่ะ อารีบมานะคะ” เธอร้องบอกด้วยความดีใจ น้ำเสียงบอกชัดว่ากลัว ทำให้คนฟังตะหงิดๆ ถอนใจอย่างจำใจและเป็นกังวลไปด้วย ทิ้งหลังกับพนักเก้าอี้อย่างอ่อนใจ “อะไรกันเนี่ยเด็กสมัยนี้” ปากบ่นงึมงำ มือเก็บเอกสารใส่กระเป๋าเพื่อเอาไปเคลียร์ต่อที่บ้าน ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ ปิดไปในห้องทำงาน แล้วออกจากออฟฟิศขึ้นรถสปอร์ตขับออกไปตามถนนที่เป็นเส้นทางไปหาตามที่แพรดาวบอก ด้านแพรดาวเดินไปมากระสับกระส่ายเมื่อตอนนี้ร้านอาหารที่มานั่งทานกับเพื่อนตั้งแต่เย็น เขาปิดร้านแล้ว อีกทั้งลูกค้าก็ไม่มีแล้ว แม้ภายในร้านจะมีพนักงานเก็บโต๊ะกันอยู่บ้าง แต่ตรงที่เธอยืนอันตราย เพราะเป็นมุมสลัวๆ ริมถนน ด้วยการแต่งกายของเธอ ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาหันมองแล้วยิ้มๆ บางคนชะลอรถเปิดกระจกมาถาม พอเธอโบกมือ หรือทำไม่สนใจก็ออกรถไป “เป็นอะไรเนี่ยคนพวกนี้” เธอมองอย่างสงสัย ไม่คิดว่า ตัวเองถูกมองเป็นผู้หญิงออกมาหาลำไพ่พิเศษที่มักยืนริมถนนแบบนี้ รอให้ลูกค้าเข้ามาถาม ทำให้แพรดาวเดินหลับไปอยู่ใกล้ๆ เสาไฟฟ้าที่มีแสงสว่าง แต่นั่นยิ่งทำให้เธอเป็นจุดเด่น จนคนที่เดินผ่านหันมอง บางคนยิ้มๆ พอจะรับได้ แต่บางคนทำตากระลิ้มกระเหลี่ยใส่ ก็ยังโอเค แต่คนที่ไม่ยิ้มแต่ตามองแพรวพราวไปหมดนี่สิ ทำเอาหญิงสาวมองอย่างหวาดระแวง แล้วมันก็เดินเข้า ทำเอาแพรดาวเริ่มกลัว “ไงจ๊ะน้องสาว สนใจไปกับพี่ไหม” หมอนี่ใจกล้า เข้ามาถาม เดินวนรอบๆ ร่างบางที่แต่งตัวยั่วตัณหาได้ดีเหลือเกิน เรียกน้ำลายของพวกเสือกลางคืนได้เป็นอย่างดี ทำเอาแพรดาวนึกด่าตัวเองที่เลือกใส่ชุดแซก เกาะอกนี่ออกมาเที่ยวกับเพื่อน เพราะเพื่อนนั่นแหล่ะว่าจะมารับแล้วมาส่ง แต่สุดท้ายปล่อยเธอไว้คนเดียว “เอ่อ ไม่ ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวอามารับ” เธอตอบไม่เต็มเสียง ยกมือขึ้นปิดอกอิ่มๆ ไม่ให้สายตาหื่นกระหายของหมอนี่มองล้วงผ่านเข้าไปได้ “อาหรือผัวจ๊ะน้องสาว นี่ไปกับพี่ดีกว่า รับรองสนุกกว่านะ” มันบอก แถมเดินเข้ามายืนใกล้ๆ จนแพรดาวขยับหนี แต่มันก็ยื่นมือมาจับแขนของเธอไว้ แต่เธอสะบัดออกห่าง มองอย่างไม่พอใจ แต่หมอนี่ก็ยังยิ้ม แต่น้ำเสียงเริ่มไม่พอใจ “จะไปไหนล่ะน้องสาว นี่พี่อุตส่าชวนดีๆ แล้วนะ” “ปล่อย” เธอหันมาสั่ง มองตาขวางอย่างไม่พอใจ แต่สายตาไหวระริกด้วยความกลัว มองไปที่ถนนหวังให้อาศิวามาไวๆ ‘อาขามาไวๆ สิ’ เธอภาวนาในใจ ให้อาศิวามารับเร็วๆ ตามองถนนหารถของผู้เป็นอา แต่กลายเป็นรถคนอื่น “ปล่อยทำไมล่ะ ผิวนุ่มซะด้วย นี่ขอพี่จับทั้งตัวได้หรือเปล่า ดูสิว่าจะนุ่มเหมือนที่มือไหม” มันไม่ได้พูดอย่างเดียวแต่กลับดึงร่างบางเข้าไปหาพร้อมกับกอด “กรี๊ด ปล่อย ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ” แพรดาวตกใจ กรีดร้องลั่น มองไปในร้านอาหารหวังให้คนในร้านออกมาช่วย แต่ไม่รู้ว่าเสียงเธอไม่ดัง หรือพวกเขาไม่ได้ยินกันแน่ จึงไม่มีคนหันมามอง