~ แม้ตัวไกลแต่หัวใจยังผูกพัน ~ “จะหนีไปไหนครับแล้วมีแรงลุกรึไง” นพกรยิ้มน้อยๆ ให้คนขี้อาย “ไหวสิคะ ทำไมจะไม่ …” ไม่ทันได้พูดจบคำเพราะเมื่อขยับตัวความรวดร้าวก็ถาโถมเข้าใส่ “ไหนว่าไหวไงครับคนเก่ง” “ไม่ต้องมาล้อเลย น้องหญิงอยากกินขนม” “เดี๋ยวพี่หยิบให้ครับ เอาอะไรบ้าง” “น้องหญิงจะไปเอง” สิริสุดายังไม่ยอมแพ้ อยู่บนเตียงแถมไม่ใส่เสื้อผ้าอีก อยากมุดดินหนีเหลือเกิน “ถ้าอยากกินขนมจริงๆ พี่จะไปเอามาให้แต่ถ้าเป็นแค่ข้ออ้างเพื่อหลบหน้ากัน ไม่สำเร็จหรอกครับ ไม่ต้องอายนะ น้องหญิงของพี่สวยที่สุด เมื่อคืนพี่ก็บอก จำไม่ได้เหรอครับ” “ก็ไม่เคยนี่นา” สิริสุดาบ่นงึมงำ “พี่รู้ครับ เราถึงต้องค่อยๆ ทำความคุ้นเคยกันแบบนี้ไง” นพกรเริ่มด้วยการแกะมือน้อยๆ ออกจากผ้าห่มแล้วอุ้มเธอมานั่งบนตัก