“บัวแก้ว”เฝ้ารอชายคนรักกลับมาแม้นมิรู้ว่าเขาผู้นั้นจะกลับมาเมื่อใดและเธอจะต้องรอไปนานเพียงใด ทว่าหญิงสาวก็ยังคงปักใจมั่นเฝ้ารอคอยมิมองผู้ใด แม้นว่าคนนั้นจะดีแสนดีปานใดก็ตาม เมื่อรักแล้วก็รักปักใจมั่น หัวใจมั่นคงของบัวแก้วนั้นมิอาจเปลี่ยนแปลง ‘พี่เรืองข้าจะรอพี่ แม้จะนานแสนนานสักเพียงใดข้าก็จักรอพี่เพียงผู้เดียว หากชาตินี้ไร้วาสนา ชาติหน้าข้าก็จะรอพี่จนกว่าจะได้พบกันอีกครั้ง’ ดวงตะวันจากดอกบัวไปเพียงชั่วข้ามคืนก็กลับมา แต่แสงตะวันของเธอเล่าอยู่แห่งใด เขาจะรู้บ้างหรือไม่ว่ายังมีสตรีหนึ่งยังคงเฝ้ารอที่เดิมมิยอมเปลี่ยน รอราวกับดอกบัวที่ซื่อสัตย์ต่อดวงตะวัน ทั้งที่มิรู้ว่าเขาจะหวนกลับคืนมาเมื่อใด หญิงสาวเฝ้ารอคนที่รักแม้รู้ว่าเขาอาจมิมีวันกลับมา รอแม้นข้างกายจะมีชายอีกคนที่รักเธอปักใจ หากแล้วคนที่รอก็หวนกลับมาอีกครั้ง....