เพราะเส้นทางของนางไม่ได้โรยด้วยดอกไม้ นางจึงต้องร้ายเพื่อคนที่รัก “เจ้า...เจ้า...” จ้าวตงหยางกระอักเลือดซ้ำออกมาอีก ยิ่งเห็นคนที่ตนรักร้องไห้หนักพร้อมแววตาแสนเจ็บปวดยิ่งตอกย้ำในใจ “ท่านอ๋องน้อย!” เสียงร้องของสาวใช้ดังไปถึงจางไต้ฝูที่ยืนห่างออกไป ชายหนุ่มรีบพุ่งพรวดเข้ามาและช่วยพระชายาประคองร่างสูงใหญ่ “ท่านอ๋องน้อย” ท่านอ๋องจับจ้องอยู่เพียงผู้เป็นชายาพลางเอ่ยตะกุกตะกักแทบไม่เป็นคำ “ผิดเอง...ที่ข้า...เผลอรักเจ้า เจ้า...ช่างร้ายกาจ...ยิ่งนัก” จบคำก็กระอักเลือดซ้ำแล้วหมดสติไปทันใด