“หึ หึ นายยอมรับแล้วสินะ ว่านายก็เหมือนผู้ชายคนอื่น ทำมาเป็นปากแข็งบอกไม่สนใจ เอาเขาจริง นายก็อยากได้ฉันจนตัวสั่น พอกับผู้ชายพวกนั้น แต่...เสียใจ บังเอิญฉันไม่ได้ง่ายกับทุกคนเสียด้วยสิ” หญิงสาวหัวเราะร่วน เลื่อนมือที่โอบรอบคอเลื่อนไล้ลงมายังแผงอกแน่นๆ ของเขตต์ขัณฑ์ ก่อนจะผลักเขาให้ออกห่าง ยิ้มโปรยบนหน้า เปลี่ยนจากหวานเป็นหยามเหยียด เขตต์ขัณฑ์จึงรั้งร่างของฝนพรำเข้ามาหา ใบหน้าเชิดปลายคางยิ้มเยาะ ห่างจากเขาเพียงปลายนิ้ว กวนอารมณ์และหัวใจอย่างบอกไม่ถูก แววตาเข้มพอกับใบหน้าที่หญิงสาวเห็นเต้นระริก ปากหยักยกยิ้มของเขา ทำเอาฝนพรำชักนึกหวาด ยิ่งคำพูดหลุดจากปาก ยิ่งทำให้เธอหวั่นใจขึ้นมาจริงๆ “คุณจุดไฟตัณหาผมให้ลุกพรึ่บขนาดนี้ แล้วจะหนีดื้อๆ มันง่ายไปหน่อยไหม?” “แล้วนายจะทำไม? จะข่มขืนฉันงั้นเหรอถ้าฉันไม่ยอม” “มันเรื่องอะไรที่ผมจะต้องหาตะรางให้ตัวเอง แต่...ผมจะทำให้คุณเอ่ยปากร้องขอจากผมเอง” “ฝันไปเถอะ...ปล่อย...ฉันหมดอารมณ์จะเล่นกับนายแล้ว” “แต่ผมกำลังมีอารมณ์ที่อยากจะเล่น...เกิดกลัวขึ้นมาหรือไง” “ทำไมฉันต้องกลัว นายคงไม่อยากมีอะไรกับคนที่ไม่เต็มใจ นอนตัวแข็งทื่อหรอกมั้ง” ฝนพรำถามปลอบใจตัวเองไปอย่างนั้น แต่แววตาที่จ้องมาไม่ยอมกะพริบของเขาพร้อมคำพูด ทำให้ขนอ่อนบนกายเธอถึงกับลุกชัน “ก็ให้รู้ไปว่าคุณจะนอนตัวแข็งไปได้ตลอด”