"ถึงชั้นแปด ประตูลิฟต์เปิด ชายหนุ่มโอบรอบเอวภรรยา ตรงไปเปิดประตูอย่างรีบเร่ง เพียงบานประตูเปิด นราพรก็พรวดพราดเข้าไป กระชากประตูห้องน้ำ แล้วก็หายเข้าไป มีเสียงโอ๊กอ๊ากแว่วออกมา จนเมธีต้องตะโกนเต็มเสียง “เมียผม ท้องแล้วแน่นอน ปุ๊จ๋า จะให้แพ๊ตช่วยอะไรมั้ย?” “ช่วยพาไปนอนที เวียนหัว” ร่างระหง ที่ดูแบบบางในกางเกงขาสั้น เสื้อยืดตัวหลวม เดินเซๆไปทิ้งตัวนอนแผ่บนเตียงกว้าง เมธีตามไปอย่างเป็นห่วง ไปโน้มตัวเหนือร่างที่นอนแผ่อย่างเป็นห่วง “ปุ๊ ไหวมั้ย เวียนหัวจะเป็นลมหรือเปล่า” “ถอดเสื้อให้ที หายใจไม่ออก” สามีรีบทำตามอย่างร้อนใจ ช่วยเปลื้องกางเกงตัวสั้นออกก่อน เหลือไว้แค่บิกินี่ตัวจิ๋ว ท่อนบน เขากำลังพยายามถอดมันออกทางศีรษะหล่อน โยนไปทางหนึ่ง แล้วยืนยิ้มกับบราเซียตัวจิ๋ว “ผมว่า ถอดหมดเลยดีมั้ย คุณจะได้นอนสบายๆ” หล่อนพยักหน้า โดยไมยอมลืมตา สามีรีบก้มตัวไปปลดบราเซียตัวจิ๋ว กับบิกินี่ตัวเท่าฝ่ามือ แล้ว เขาก็ถอยไปตั้งหลัก เปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง ขณะตามองร่างเปลือยเปล่าบนเตียงอย่างหมายมาด ปุ๊ท้องแล้วแน่นอน แต่ตอนนี้ ถ้ามีอะไรกับหล่อน ก็จะยังไม่ทำให้ลูกที่เพิ่งปฏิสนธิเป็นอะไรหรอก เราต้องรับตักตวงก่อนที่จะอดไปอีกหลายเดือน นราพรปรือตาขึ้น ยกแขนรั้งคอสามี กระซิบบอกเขาอายๆ “แพ๊ตจะทำอะไรปุ๊ ก็รีบทำตอนนี้เลยนะ เพราะถ้าไปตรวจท้อง หมออาจจะห้ามแพ๊ตแตะต้องปุ๊อีกนานเลยนะ” สามีพยักหน้าอย่างว่าง่าย โน้มตัวเปลือยเปล่าไปหาร่างเปลือยบนเตียง บอกตัวเองว่า เราจะต้องไม่หักโหม เพราะ เขาอยากจะแน่ใจว่า ปุ๊น่าจะกำลัง..แพ้ท้อง. แน่ อืมม์ สาวจากบ้านสาวโสด สามารถพิชิตหนุ่มจากบ้านหนุ่มโสดจนอยู่หมัดว่ะ"