“สบายดีนะคะ ไม่ได้เจอกันนานเลย” ฉัตรฉายทักทายก่อน มองหน้าเติมเต็ม ก่อนจะมองอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา เป็นผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ ตั้งแต่วันที่เขาบอกให้เธอทบทวนเรื่องแต่งงาน เธอก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลย “ฉัตรสบายดีนะ/สวัสดีค่ะคุณฉัตร” เติมเต็มทักทาย ในขณะที่ณชาทำความเคารพ “เราสบายดี” ตั้งแต่วันที่เธอบอกว่าจะแต่งงาน เพื่อนในเฟซที่คอยโพสต์ประชดประชันเธอก็หายไป เติมเต็มคงไม่รู้ว่า เธอรู้ว่าเป็นเขา “มาหาเรามีธุระอะไรหรือเปล่า” เติมเต็มตรงเข้าประเด็น ฉัตรฉายมาที่นี่คงมีเรื่องสำคัญคุยกับเขา “ยินดีด้วยนะเติม ภรรยาสวยมาก ลูกสาวก็น่ารัก เสียดายฉัตรเป็นแค่ครูโรงเรียนวัด คงไม่มีโอกาสสอนคุณหนู” ถ้อยความเหล่านี้ฟังดูก็รู้ว่ามีคำประชดอยู่ในนั้น “ธรรมดาน่ะ ใครก็อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก” “คุณเติมคะ” ณชาปรามสามี ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาประชดกัน “ฉัตรงงมากเลยนะคะ เติมเอาเวลาที่ไหนไปมีลูก” ณชารู้ว่าคำพูดนี้ฉัตรฉายต้องการสื่อให้เธอรู้ว่าเติมเต็ม ตามติดเธอทุกวัน หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้น แต่เธอไม่ใส่ใจ ลูกเธอเป็นลูกของเติมเต็ม “ฉัตรมีธุระอะไรหรือเปล่า เราต้องเข้าสวน” เติมเต็มตัดบทเพราะไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง “ฉัตรเอาของมาคืนนะคะ” พูดจบก็ส่งกล่องที่ถือมาให้เติมเต็ม ณชาเป็นคนรับไว้แทน สองสาวสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร “เอากลับไปเถอะค่ะ ที่นี่ไม่มีอดีตให้ค้นหา เราอยู่กับปัจจุบันค่ะ” ณชายิ้มหวานแล้วส่งกล่องคืนให้ฉัตรฉาย ตอนนั้นเธอยอมเพราะรู้ว่าเติมเต็มรักฉัตรฉาย แต่วันนี้เขาเลือกให้เธอเป็นตัวจริง เธอก็ต้องปกป้องความรู้สึก ของเขา ฉัตรฉายหน้าชาที่ถูกย้อน เด็กผู้หญิงเจ้าน้ำตาคนนั้นเปลี่ยนไปมากจริง ๆ “เอามันกลับไปเถอะฉัตร อย่ามาที่นี่อีก เราไม่อยากให้ภรรยาไม่สบายใจ” “ใจแคบไปไหมคะ เราแค่เป็นเพื่อนกัน” “เราคงเป็นเพื่อนกับคนที่เราเกลียดไม่ได้ เข้าใจเรานะ” พูดจบเติมเต็มก็จูงมือณชาเข้าบ้านไป ทิ้งให้ฉัตรฉายยืนคว้างอยู่ตรงนั้น ‘เราคงเป็นเพื่อนกับคนที่เราเกลียดไม่ได้’ คำนี้มันเจ็บอย่างนี้นี่เอง เธอลืมไปได้ยังไงว่าเติมเต็มก็มีหัวใจ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ฝากเติมเต็มด้วยนะคะ