ปีโป้นั่งลงบนโซฟาตรงหัวมุมฝั่งตรงข้าม เท้าของเขายกขึ้นมาวางบนโซฟาขณะที่หลังพิงตรงที่วางแขนโดยมีหมอนรองไว้อีกที นิตยานั่งอ่านหนังสือไป โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะนั่งหรือนอน “นี่”ปีโป้ใช้ปลายนิ้วเท้าสะกิดเธอ นิตยาหันไปมอง ราวกับจะถามว่ามีอะไร “ฉันอ่านไม่เข้าใจ ช่วยติวให้หน่อย”ปีโป้บอก “มานี่”เขากระดิกนิ้วรัวๆ เรียกให้เธอเข้าไปหา นิตยาจึงขยับเข้าไปใกล้ เพื่อนจะดูว่าปีโป้ไม่เข้าใจตรงไหน “นั่งอยู่คนละไมล์ แล้วจะเข้าใจตรงกันไหม”เขาถาม เธอจึงขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย “มานี่”ปีโป้ตบตรงแขนเขาเบาๆ “มานอนตรงนี้ จะได้อ่านด้วยกันได้” “จำเป็นต้องใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”นิตยามองอย่างไม่ไว้วางใจ “มาเถอะนา อย่าเรื่องมาก”ปีโป้หงุดหงิดเมื่อไม่ได้ดั่งใจ เธอตัดปัญหา เพราะรู้ดีว่า หากเขาต้องการ สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นไปตามนั้น จึงเสียเวลาที่จะเถียงกันไป “มานอนฝั่งนี้”ปีโป้ให้นิตยานอนอยู่ด้านใน ซึ่งติดกับที่พิงของโซฟา ส่วนตัวเขานอนอยู่ด้านริม ถ้าตกลงมาก็คือหล่นร่วงลงพื้นนั่นเอง เธอนอนลงหนุนแขนปีโป้ตามที่เขาต้องการ สายตามองไปยังหนังสือ “หนังสือคุณใหม่เหมือนไม่เคยจับเลย”นิตยาพูด “เธอก็รู้จักฉันดี ยังจะมาพูดแขวะกันอีก”ปีโป้ยิ้มน้อยๆ ไม่โกรธที่อีกฝ่ายพูดอย่างนั้น “คุณโป้ตั้งใจเรียนหน่อยนะคะ มีอีกแค่เทอมเดียวก็จะจบ คุณสากับคุณวายุจะได้ภูมิใจ”นิตยาพยายามชักจูงเขาไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง จะได้ไม่หลงไปกับสิ่งมัวเมาต่างๆ “งั้นเธอก็ติวให้สิ ฉันจะได้จบเทอมนี้”ปีโป้ได้ทีจึงรีบพูดเปิดทางไว้ให้ตัวเอง “ได้ แต่คุณก็ต้องตั้งใจด้วย” “ได้”เขารับคำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอ “ไหนบอกว่าจะตั้งใจไง”นิตยาเงยขึ้นมองสบตากัน “ได้สักทีแล้วพี่จะตั้งใจเรียน”ปีโป้ยิ้ม “หึ!”เธอถึงกับเผลอหัวเราะออกมากับคำพูดของเขา ทั้งสองมองสบตา ต่างฝ่ายต่างก็มีรอยยิ้ม ต่างก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ในอ้อมกอดกันและกันแบบนี้