“จะเอายังไงล่ะ นี่ก็จองห้องโรงแรมให้แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีใครเห็นว่าเดินเข้ามาพร้อมกันไม่ใช่เหรอ อยากจะเล่นชู้กับเพื่อนลูกเลี้ยงก็บอกมาตรงๆ จะลีลาทำไม เสียเวลา” “พี่เล็ก...” รุธิชาก้มหน้า น้ำตาตกหยดแหมะร่วงลงไปที่พื้นห้อง เสียใจเหลือเกินที่ฐนิตย์คิดกับเธอเช่นนี้ แต่จะแก้ตัวได้อย่างไรในเมื่อสิ่งที่เธออยากได้จากเขานั้นหนักหนาสาหัสกว่าอีก และไม่มีทางอธิบายให้เขาเข้าใจในตัวของเธอได้อย่างแน่นอน “ชาต้องการเงินจากพี่เล็กค่ะ พี่เล็กช่วยชาหน่อยได้ไหมคะ ได้โปรดเถอะค่ะ” รุธิชาเอ่ยออกมาในที่สุด แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาเหมือนเดิม ไม่กล้าสบตากับฐนิตย์ “ไม่ได้แค่ต้องการความสนุกหรือความเร้าใจ แต่ต้องการเงินด้วย ที่แท้ก็คืออยากเป็นคุณโสนี่เอง ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ตอนนั้นที่คบกันถ้าพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ จะได้เสนอตำแหน่งนางบำเรอให้ แหมความรู้สึกช้าไปหน่อย น่าเสียดายของถูกใช้ถูกเปิดไปแล้วอย่างนี้ ยับเยินตรงไหนบ้างก็ไม่รู้ คงโก่งราคาไม่ได้เยอะหรอก รู้ใช่ไหมว่าของมือสองราคามันต้องตกลง ไหนมาดูของหน่อยสิว่าชำรุด บอบช้ำตรงไหนไปบ้าง” ฐนิตย์เอื้อมมือออกไปจับคางของรุธิชาไว้มั่น สายตาคู่คมกริบกวาดขึ้นลงไปทั่วตัวของรุธิชาไม่ต่างอะไรกับกำลังประเมินสินค้าเพื่อเสนอราคา