“พี่กาย!” “ไม่เอา ไม่พูด ไม่งอแง พี่อดทนมาจนถึงที่บ้านนี่ไม่เห็นใจพี่บ้างหรอ ว่าลูกชายน้อยของพี่จะเจ็บปวดรวดร้าวทรมานขนาดไหน” คนที่เคยแข็งกระด้างเย็นชาออกอาการอ้อนเมีย “ก็เรื่องของพี่สิค่ะ” พูดไปงั้นแต่ในดวงตาหวานกับแฝงไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แพรวพราว “ทำไมโรสของพี่ถึงได้ต่อล้อต่อเถียงเก่งกว่าเดิมน่ะ ยอมง่ายๆเหมือนก่อนๆไม่ได้รึไง” “ก็เพราะยอมง่ายๆ ถึงไม่เห็นค่ากัน ว้าย!ปล่อยนะ” มัทนาโวยวายเมื่อเทวกายไม่ฟังเสียงใดๆ ตรงเข้าช้อนตัวเธอไว้แนบอก แล้วรีบเดินตรงไปยังเตียงสี่เสาหลังงามในทันที