“นี่เอาอย่างนี้ไหม วันไหนอายุเยอะแล้ว เราได้กลับมาเจอกันอีก ถ้าต่างคนต่างยังไม่มีใคร เรามาคบกันเองไหม” พิชาวีร์ปรายตามองคนพูดแล้วหัวเราะ “เอาสิ” ก่อนจะตอบรับอย่างไม่ได้คิดอะไร เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายก็แค่พูดเล่นเท่านั้น ด้วยความที่สนิทกันเรื่องอ่ำกันเล่นแนว ๆ นี้ ระหว่างเธอกับภูผามีเยอะแยะเต็มไปหมด “อ้าว ๆ จำคำตัวเองพูดด้วยนะ” ภูผาทักท้วงพร้อมกับชี้หน้าหญิงสาวยิ้ม ๆ “บอกตัวเองเถอะ” พูดจบพิชาวีร์ก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ +++++++++ “เรามาแต่งงานกันไหม” พิชาวีร์ถึงกับสำลักน้ำลาย มองหน้าคนที่ขอตัวเองแต่งงานแล้วหันซ้ายหันขวาว่าผู้ชายตรงหน้าคือภูผาตัวปลอมหรือเปล่า ก่อนจะยืนมือไปอังหน้าผากว่ามีไข้ หรือไม่ก็นอนไม่พอสมองเลยรวน “กี่นิ้ว” “สอง” “กี่นิ้ว” “ห้า” “กี่นิ้ว” “จะถามเพื่อ” ภูผาดึงมือของหญิงสาวลงพร้อมกับถามอย่างหงุดหงิด ทำอย่างกับเขาเพิ่งล้มหัวฟาดพื้น “แกไม่ปกติ” พิชาวีร์ยังคงมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่ยังระแวง “แกสิไม่ปกติ ฉันจริงจังนะเนี่ย”