เชลยในดวงใจ โดย...บัวริน อารัมภบท แม่หล่อนตาถึงมากๆทีเดียว หล่อนจำต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้รูปหล่อมาก แถมยังหนุ่มมากอีกต่างหาก ผู้ชายแบบนี้แหละที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันหา แต่ที่หล่อนไม่ชอบก็คือท่าทางเต๊ะๆของเขา...ทำยังกับตัวเองเป็นคนวิเศษเสียเต็มประดา ถึงต้องให้หล่อนมารอเขาแบบนี้ จะพูดอะไรก็ไม่พูด...กับอีแค่พูดสองสามคำ ดอกพิกุลจะร่วงหรือไงนะ ถึงต้องรอให้เขาว่างเสียก่อน หล่อนมองเขาตาขวาง เมื่อครึ่งชั่วโมงผ่านไป เริ่มหมดความอดทนแล้ว หญิงสาวผุดลุกขึ้น...มองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ “นี่คุณ...ถ้าคุณยังไม่ว่างที่จะพูด ฉันจะกลับล่ะ” หล่อนไม่คิดจะรักษาน้ำใจ ทำไมหล่อนต้องรักษาน้ำใจเขาด้วย ทีเขายังให้หล่อนรอเป็นนานสองนานเลย อุลิศเงยหน้าขึ้นมองหล่อนพลางเลิกคิ้วคมขึ้น “นึกอยู่แล้วว่าผู้หญิงสวยฉาบฉวยแบบคุณต้องไม่มีความอดทน อยากไปก็เชิญ ผมไม่ได้ง้อคุณนี่” “นี่!”หล่อนแหวออกไปเสียงเขียว “ช่วยพูดจาให้มีมารยาทหน่อยได้ไหม ฉันเป็นแขกของคุณนะ” “ผมเชิญคุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “หมายความว่ายังไง...แม่ฉันบอกว่าคุณต้องการดูตัวฉัน” “ก็เห็นแล้วนี่”เขายักไหล่ มองหล่อนอย่างเหยียดๆ ปวริศาแก้มแดงปลั่ง ท่าทางแม่หล่อนกับอีตานี่จะสื่อสารกันไม่รู้เรื่องเสียแล้ว...หล่อนนึกอยู่แล้วเชียวว่าไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรก ปวริศาโกรธจนหน้าแดงก่ำมากขึ้น “ทีหลังถ้าคุณไม่อยากต้อนรับกันก็พูดออกมาดีๆก็ได้ ฉันฟังภาษาคนออก”หล่อนหมุนตัวทำท่าจะเดินออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แม่นะแม่ ให้หล่อนเสียเวลามาแท้ๆ ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจ นิสัยทุเรศเหลือทน ชาตินี้ขออย่าให้เจอะเจอกันอีกเลย เจ้าประคุณ! รักด้วยใจ บัวริน 💕