“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเรียบนิ่งของท่านประธานจอมเย็นชา เปล่งออกมาราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งหยาดน้ำฝน กระไอแห่งความเย็นเยือกยังแผ่ออกมาจากดวงตาของเขาด้วย “ค่ะ” นัมนาบี ตอบสั้นๆ ประหม่าเขินด้วยว่าใต้ผ้านวมที่ห่มอยู่มิมีสิ่งที่เรียกว่าอาภรณ์แม้แต่ชิ้นเดียว “ตื่นแล้ว...ก็ไปซะทีสิ” “คะ?” คิมทันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก เดินไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง กวาดสายตาคมกล้ามองหญิงสาวอย่างหมิ่นๆ “เมื่อคืนฉันสนุกมาก แต่เกรงว่ามันไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง ทุกอย่าง...ยังเหมือนเดิม” “อะไรนะคะ” นาบีงงหนัก หมายความว่าอย่างไร เมื่อคืนไม่ใช่แบบนี้มิใช่หรือ ไหนเล่าเสียงอันไพเราะที่พร่ำบอกคำว่ารักกับเธอ ไหนเล่าดวงตาแสนเว้าวอนที่มองเธออย่างปรารถนา มันเป็นเหตุให้เมื่อคืนนี้เธอทำได้แค่ยินยอมพร้อมใจ ก็เรา...รักกันมิใช่หรือ! “ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับห้องของเธอซะ” “หมายความว่ายังไงคะ” “หมายความตามที่พูด หึๆๆ จะเมื่อคืนนี้หรือว่าเมื่อสองปีก่อน เธอ...ก็ยังง่ายเหมือนเดิม” ฉึก! วาจาประชดแสนเย็นชาปักลงมาที่กลางใจของคนฟัง เหมือนเกล็ดน้ำแข็งอันแกร่งกล้าถูกเหลาจนแหลมคมเพื่อพุ่งใส่หัวใจของนาบี “ล้อเล่นใช่ไหมคะ เราดีกันแล้วไม่ใช่เหรอ อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันเสียใจนะ” “เรื่องของเธอสิ หัวใจดำๆ นั่นยังเป็นของเธอ เธอจะเสียใจ ดีใจ หรือว่าเป็นอะไรก็เรื่องของเธอ เพราะสำหรับฉันมันไม่มีค่าอะไรเลย”